Sakın dedi doğan gün, sakın dönüp gecenin yıldızlarını arama üzerimde. Yangınım öyle büyük ve ziyam öylesi parlak ki kaybolmadılar üzülme ama arama da. Görünmemeliler ben buradayken. Gün uykusuna yatırdım onları ışığımın gerisinde. Göremeyeceksin gün boyu. Bekle ama ağlama arkalarından.
Kadın elinde kırık bir kayısı fidanı, çekilip giden rüzgârın arkasından yara sarmaya başlamış çoktan. Bahara dikilen fidanların en zor zamanlarında bir kadının elleri. Tutar mı tutmaz mı yeniden, aşılar gibi bağladı eteğinden kopardığı o çaputla. Çolak bir dal kaldı fırtınanın arkasından. Kadın içinden bir şeyler fısıldadı. En son düğümü attığında öptü al dudaklarıyla uzanıp. İçi acırken, gücünden tek damla kaybetmedi.
Elinde sapan yeşillenen bahçelerin aralarından seğirtti oğlan. Önüne çıkan ceviz ağacının gölgesine pusu kurdu. Yukarıdaki dalların birinde bir serçe öyle sessizce, başına gelecekten habersiz dinliyordu baharı. Rüzgâr gitmiş, güneş vurmuştu ensesine. Ve üşümemek ne güzel di. Çekilen sapanın ucunda bilye kadarcık taş vuruluverdi serçenin bakışlarına. Öyle bir öpüştü ki, düştü durduğu daldan yere. O an bitti her şey. Hayat bitti. Yaşamak bir öpüşle sona ermekti.
Sohbetin en koyu yerinde aynı anda deli eden bir suskunluk oldu. Vakit erken ve hiçbir sıkıntı yokken sessizliği yırttı suskunlukları. Çığlık atar gibiydi susuşları. Bakakaldılar öylece. Uzak bir yerlerde bir kız çocuğu ilk nefesini almıştı belki de. Bir genç kadın son nefesini miras bırakıp doğan güzel kızına, cennetin yoluna koyulmuştu çoktan.
Bütün yaşam ölüm arası çizgilerin anlamsız virgüllü kısımlarında gevezelikler hüküm sürdü. Vakit gün olmuş, gece olmuş aldırmadan. İzlemek güzeldi gelen baharları izin verdiğince ve uzağımda. Yaramaz bir velet gibi vurup indirip dalından, içini dışına çıkartmayı marifet sayan didiklemeye memur ruhlar, arsız huylarıyla öttürdüler borularını. Çokbilmiş delilikleriyle yaşarlarken deli gibi huzursuzluklarını ektiler sağa sola. Ve bir baharda kök salıp büyüdü tüm kibirleri.
Şımarık ve arsız tüm kirazlar kurusun dalında diye geçirdim içimden. Kendi köküne bakamayacak kadar büyüyen kibirleriyle başını gökyüzüne çevirmişlerken. Değil mi ki gevrek olur dalları ve toplamaya çıkan tüm taze gelinleri düşürüp gönderirler toprağın diplerine. Kolum kadar kalın dallarına güvenmem ve gücenecek hal bulamam kendimde kiraza meftun dudakları.
Başımı alıp gittiğim o ceviz ağacındayım. Uğramayın ve arayıp sormayın beni. Gölgesinde tek başıma, sakin, kimseye bulaşmadan, uzak ama huzurlu bir hayat yaşarım. Kendime yazdığım tüm yazgıları okudunuz bilirim. Alışkanlıklar zor bırakılıyor en iyi ben bilirim. Ağaçlara kıyamayıp kâğıda yazamayacak kadar seven bir kadının kendine yazdığı son yazgısı niyetine okuyun, şu düşen cemreyi. Dönüp bakmayın bir daha geriye. Ağlamayın, unutmak hiç zor değil unutmayın.
27 Mart 2008 Perşembe
26 Mart 2008 Çarşamba
...
...................
...................
Bir enfes gül
Bir nefes gül yaprağısın
...................
...................
...................
Bir enfes gül
Bir nefes gül yaprağısın
...................
...................
24 Mart 2008 Pazartesi
ÇIK GEL
Saklanma şu gümüş çerçevenin ardına
Çık gel artık bir sabah erkenden
Yine sen koy demliği ocağa
Sonra sokul koynuma
Yalnız uyuduğum yatağımda
Razı olma,
Bir başıma uyanmama
Öpme uyanırken, canın sağ olsun
Sarılma yeniden
Bunca zamandan sonra
Beklemem belki istesem de
Benzi sarı bir gün doğsun
Penceremden
Bir oğlu bir kızı olsun
Vakit öğlene erince
Tutsun elinden ağlayan bulutun
Ve sus desin vakitsiz gök gürültüsüne
El ettim geçen zamana
Ve göz koydum sendeki anıma
Söz verdim karanlığıma
Bir daha anneciğini
Senin yanında ağlatmamaya
Tutacağım çakı bıçağımla
Sivrilttiğim o zampara dilimi
Üzmeyecek artık yemin olsun
Üzdürmeyeceğim seni bir daha…
Çık gel artık bir sabah erkenden
Yine sen koy demliği ocağa
Sonra sokul koynuma
Yalnız uyuduğum yatağımda
Razı olma,
Bir başıma uyanmama
Öpme uyanırken, canın sağ olsun
Sarılma yeniden
Bunca zamandan sonra
Beklemem belki istesem de
Benzi sarı bir gün doğsun
Penceremden
Bir oğlu bir kızı olsun
Vakit öğlene erince
Tutsun elinden ağlayan bulutun
Ve sus desin vakitsiz gök gürültüsüne
El ettim geçen zamana
Ve göz koydum sendeki anıma
Söz verdim karanlığıma
Bir daha anneciğini
Senin yanında ağlatmamaya
Tutacağım çakı bıçağımla
Sivrilttiğim o zampara dilimi
Üzmeyecek artık yemin olsun
Üzdürmeyeceğim seni bir daha…
23 Mart 2008 Pazar
PİŞMANLIK
Ne yaptım ben kendime böyle
Ergen zamanımda bulamadım
Şimdiki aklımı
Devşirme bir aptal akılla
Gelin gittim Adapazarı’na
Neydiyse derdim
Çeyizimle gittim
Oğlumu teslim ettim
Kendi elimle
Hâlbuki bendim onun için
Bıçağa razı olan
Ve bendim atlıkarıncaya
Dönerken atlayan
Kenarı dantelli pulum şimdi
Nereye gideceği meçhul
Vardığında ziyanı sebil
Saklayan bir küçük kız
Olur mu olmaz mı
Belli bile değil
Kaç para benim ederim
Tek başıma ne yer ne içerim
Nerelere giderim
Ben atlayınca durdurun
Atlıkarıncayı
Sakın vurmayın n'olur
Oğlumun yılkı atını
Değil mi ki ağlıyor
Gözünden düşen tek damlayla
Boğun beni yeniden
Anama selam edin
Sızlamasın rahmi
Ve tutmasın geçen sancısı
Babamı da kaldırmayın
Yatıp uyuduğu son yerinden…
Ergen zamanımda bulamadım
Şimdiki aklımı
Devşirme bir aptal akılla
Gelin gittim Adapazarı’na
Neydiyse derdim
Çeyizimle gittim
Oğlumu teslim ettim
Kendi elimle
Hâlbuki bendim onun için
Bıçağa razı olan
Ve bendim atlıkarıncaya
Dönerken atlayan
Kenarı dantelli pulum şimdi
Nereye gideceği meçhul
Vardığında ziyanı sebil
Saklayan bir küçük kız
Olur mu olmaz mı
Belli bile değil
Kaç para benim ederim
Tek başıma ne yer ne içerim
Nerelere giderim
Ben atlayınca durdurun
Atlıkarıncayı
Sakın vurmayın n'olur
Oğlumun yılkı atını
Değil mi ki ağlıyor
Gözünden düşen tek damlayla
Boğun beni yeniden
Anama selam edin
Sızlamasın rahmi
Ve tutmasın geçen sancısı
Babamı da kaldırmayın
Yatıp uyuduğu son yerinden…
GÖNÜL KOYMA
Düşmedim say geceden sabaha
Koynundan yıldızın parlağına
Ve sarılmadım yeniden yalnızlığa
Serildiğin pazarlıklarda
Dinle kuşların kanatlarına
Yakıştırdığım güzü
Süzgün durma
Hele de bundan sonra
Sakın ağlama
Aynada duran o yüz benim
Gözlerindeki de
Sade yanında değilim
Uzak bir yol koydum aramıza
Çıkma bir gece yola
Heves etme yeniden yanıma
Üzülme
Hele de hiç yeltenme
Ezilen ruhuma yalvarmaya
Bir zamandı geçti de
Adım geçtiğinde eski karım de
Bir yaprak sarardı oynaya güle
Yaprak olasım gelirdi
Diyerek hatırla beni sevdiğini
Kırılma
Hele de gönül koyma
Bıraktığımda yadıma
Koynundan yıldızın parlağına
Ve sarılmadım yeniden yalnızlığa
Serildiğin pazarlıklarda
Dinle kuşların kanatlarına
Yakıştırdığım güzü
Süzgün durma
Hele de bundan sonra
Sakın ağlama
Aynada duran o yüz benim
Gözlerindeki de
Sade yanında değilim
Uzak bir yol koydum aramıza
Çıkma bir gece yola
Heves etme yeniden yanıma
Üzülme
Hele de hiç yeltenme
Ezilen ruhuma yalvarmaya
Bir zamandı geçti de
Adım geçtiğinde eski karım de
Bir yaprak sarardı oynaya güle
Yaprak olasım gelirdi
Diyerek hatırla beni sevdiğini
Kırılma
Hele de gönül koyma
Bıraktığımda yadıma
22 Mart 2008 Cumartesi
UZAĞINDA
Düşün ki bir zaman ne çok
Sevmişim seni
Öyle olmasa ya yatar mıydım
Bıçak altına düşünmeden
Kovanda oğul
Yüzü senin yüzün
Huyu biraz huysuz
Benim gibi
Bil ki geçen zaman değil
Bitene sebep
Yazık ki sensin, istemesen de
Kırgın bile değilim
Geçeli çok oldu
Gönülsüzlük mertebesinden
Omuzlarımda yılların yükü
Yapıştırdığın apoletlerim
Birde gözlerimin ardında sakladığım
Yalnızlıklarım
Sus ki artık söylenecek söz yok
Ki çok konuştuk bu mevzuyu
Vazgeçtim sanma ama
Anladım ki olmayacak daha fazla
Kalırsam ellerimle
Dağıtacağım gönlümü
Gül bahçelerini
Tarumar edip
Öleceğim
Hâlbuki gidersem biliyorum ki
Hatıramda güzel günler
Seni sevmeyi sürdüreceğim
Ve bir masal gibi anlatacağım
Yaşanılan her anımı
Uzaklara düşse de yollarım
Belki de yeniden
Çocuk gibi güleceğim…
Sevmişim seni
Öyle olmasa ya yatar mıydım
Bıçak altına düşünmeden
Kovanda oğul
Yüzü senin yüzün
Huyu biraz huysuz
Benim gibi
Bil ki geçen zaman değil
Bitene sebep
Yazık ki sensin, istemesen de
Kırgın bile değilim
Geçeli çok oldu
Gönülsüzlük mertebesinden
Omuzlarımda yılların yükü
Yapıştırdığın apoletlerim
Birde gözlerimin ardında sakladığım
Yalnızlıklarım
Sus ki artık söylenecek söz yok
Ki çok konuştuk bu mevzuyu
Vazgeçtim sanma ama
Anladım ki olmayacak daha fazla
Kalırsam ellerimle
Dağıtacağım gönlümü
Gül bahçelerini
Tarumar edip
Öleceğim
Hâlbuki gidersem biliyorum ki
Hatıramda güzel günler
Seni sevmeyi sürdüreceğim
Ve bir masal gibi anlatacağım
Yaşanılan her anımı
Uzaklara düşse de yollarım
Belki de yeniden
Çocuk gibi güleceğim…
21 Mart 2008 Cuma
YÜRÜYORUM
Yürüyorum
Sarhoş ayaklarım sığınmış kabına
Yalpa yapa yapa
Düz bir çizgi tutturayım diyorum
Olmuyor
Türkü dolanıyor ıslığıma
Onu tutturuyorum
Başımda kasket ağzımda cigaram
Boş sokakların kopuğuyum
Benim buralar…
Benden sorun gecelerini
Ve unutun korkuyu
Bir siviller, bir de hırsızlar
Saat kaçta geçeceğimi iyi bilirler
Sokak lambasının altında karşılaşıyorum
Soluk ve sırtı eğik gölgemle
Selamlaşıyorum
“Merhabalar Mazhar Bey”
Gülüyor yıldızlar halime
Kendi halimde eğleniyorum
Kilo mu vermişim ne yine
Paltom eskisi gibi sarılmıyor
Aramız açık belki de
Bu aralar eskisi gibi ısıtmıyor
Karanlık…
Sevdiğim kadınların hayallerini
Bir bir getiriyor aklıma
İçtiğim tüm içkiler
Boşa gidiyor
Hani köylük yerdeki Hanife
Üç çocuğu büyüttü bile
Ya ilk karım
Kim bilir artık kimin derdinde
Bir ben miyim geceye müptela
Bir ben miyim hayata feda
Canım yanıyor soğukta
Dalgasını geçiyor yalnızlık
İlle sokağımın başında bekliyor
Utanmıyor her gece her gece
Başka adam bulamamış
Bayılıyor koluma girip
Benimle evime gelmeye
Pek meraklı kokoş cadı
Yırttığım entarisiyle
Gelişimi beklemeye…
Sarhoş ayaklarım sığınmış kabına
Yalpa yapa yapa
Düz bir çizgi tutturayım diyorum
Olmuyor
Türkü dolanıyor ıslığıma
Onu tutturuyorum
Başımda kasket ağzımda cigaram
Boş sokakların kopuğuyum
Benim buralar…
Benden sorun gecelerini
Ve unutun korkuyu
Bir siviller, bir de hırsızlar
Saat kaçta geçeceğimi iyi bilirler
Sokak lambasının altında karşılaşıyorum
Soluk ve sırtı eğik gölgemle
Selamlaşıyorum
“Merhabalar Mazhar Bey”
Gülüyor yıldızlar halime
Kendi halimde eğleniyorum
Kilo mu vermişim ne yine
Paltom eskisi gibi sarılmıyor
Aramız açık belki de
Bu aralar eskisi gibi ısıtmıyor
Karanlık…
Sevdiğim kadınların hayallerini
Bir bir getiriyor aklıma
İçtiğim tüm içkiler
Boşa gidiyor
Hani köylük yerdeki Hanife
Üç çocuğu büyüttü bile
Ya ilk karım
Kim bilir artık kimin derdinde
Bir ben miyim geceye müptela
Bir ben miyim hayata feda
Canım yanıyor soğukta
Dalgasını geçiyor yalnızlık
İlle sokağımın başında bekliyor
Utanmıyor her gece her gece
Başka adam bulamamış
Bayılıyor koluma girip
Benimle evime gelmeye
Pek meraklı kokoş cadı
Yırttığım entarisiyle
Gelişimi beklemeye…
UÇKUR
Adam mısın sen be
Öyle medeniyetin göbeğinde
Kendince efelenmekle
Adam olunacaksa
Yahut dayılık taslanmak
Yetecekse rüştünü ispata
Neyine gerek dizini nasır eder
Adam gibi adam bilinenler
Kahrını çekmeden bu toprağın
Ve yanmadan güneşinde
Copunun tadına ermedikçe
Ve görmedikçe on sene de bir
Erken doğum ihtilal
Elin gavur memleketinin
Verdiği cesaretle
Dönüp utanıyorum diyor ya
Neymiş efendim neymiş
Tiksiniyormuş milliyetinden
Fesubhanallah…
Anneciğinde utanır mıydı?
Bilseydi bu hale geleceğini
Ya da zahmet edip çözer miydi?
Babacığın uçkurunun ipini…
Öyle medeniyetin göbeğinde
Kendince efelenmekle
Adam olunacaksa
Yahut dayılık taslanmak
Yetecekse rüştünü ispata
Neyine gerek dizini nasır eder
Adam gibi adam bilinenler
Kahrını çekmeden bu toprağın
Ve yanmadan güneşinde
Copunun tadına ermedikçe
Ve görmedikçe on sene de bir
Erken doğum ihtilal
Elin gavur memleketinin
Verdiği cesaretle
Dönüp utanıyorum diyor ya
Neymiş efendim neymiş
Tiksiniyormuş milliyetinden
Fesubhanallah…
Anneciğinde utanır mıydı?
Bilseydi bu hale geleceğini
Ya da zahmet edip çözer miydi?
Babacığın uçkurunun ipini…
20 Mart 2008 Perşembe
SARHOŞ SANDALYE
Bu gece
Yıldızları söktüm yerlerinden
Siz görmediniz, uyuyordunuz
Uyandığınızda
Ağlamış bulacaksınız
Sokaklar ıslak, ağaçlar ıslak
Gözlerimse yine kurak
Zira geç kalan bir gecede
Yastığım onları kurutacak...
İyi uykularınız olsun
Sona kalan tek müşteriyim
Ben de kalkıp gideyim
Toplasın bir emektar
Arkamda kalan
Sarhoş sandalyemi
Bu Rabbinden haberli
Salaş meyhanede…
Yıldızları söktüm yerlerinden
Siz görmediniz, uyuyordunuz
Uyandığınızda
Ağlamış bulacaksınız
Sokaklar ıslak, ağaçlar ıslak
Gözlerimse yine kurak
Zira geç kalan bir gecede
Yastığım onları kurutacak...
İyi uykularınız olsun
Sona kalan tek müşteriyim
Ben de kalkıp gideyim
Toplasın bir emektar
Arkamda kalan
Sarhoş sandalyemi
Bu Rabbinden haberli
Salaş meyhanede…
AKILLI ABDAL
İki keçinin vuruşması inatlaşmasıydı sanki bir zamanki kavgamız. Oysa kavga etmeyi hiç sevmem. Hele de üzmekten çok korkarım birilerini. İçim bin tane sebep bulurken olmazlara ve tokat gibi sıralarken, sus diyor aklım. Kalbimdeki sesi susturuyor hiç insaf etmeden.
Şimdi kendimle baş başayım. Kederli bir şarkı dinliyorum. Belli ki kalbin inceliği, kırılganlığından dert yanıyor söyleyende. Şarkının da etkisi var bu melankoliden biliyorum. Yaşananlar bu kadar büyük şeyler olmamalı. Ben değil miydim daha düne kadar “biten şeylerin yenilenmesi hatadır” diyen. Vakti kaçmış hiçbir vapura atlayamayacak kadar boğulurum her sığ suda. Hiç öğrenemedim ve asla bilmem kulaç atıp ilerlemeyi. Ölümü göze almak gerekiyorsa ve mutlu ederse bu çılgınlık, bunu da yapmaktan çekinmem ama biliyorum.
Sanıyorum oldukça iyi tanıyorum kendimi. Ne kadar inatçı olduğumu biliyorum mesela iyice kızdırılırsam gözümün yaşına bile bakmadan çekip gidebileceğimi. Evet kendi gözümün yaşını yutkunup ne çok yürüyüp gittim, yüzümde güller açtırırken. Sonrasında uzun bir hastalık gibi sürdü kalbimin acıları. Kimseye belli etmedim. Hissettirmedim. Hep yalnız yaşadım kederlerimi ve kendi başıma göğüsledim tüm zorlukları.
Bu yüzden alıştım ve sevdim belki de yalnızlığımı. Şimdi onsuz yaşayamayacak kadar yaşlı ve yaslıyım ya. Kimseyi istemiyorum diyorsam bir sebebi olmalıydı elbet. Kaç kişi bilecek şimdi bu gerçeği. Benden sonra yok olacak bir dijital sayfada açılmaya açılmaya kaybolacak bir ben gelip geçmiş olacak dünya sayfasından. Herkes çoktan kırkımı çıkarmış olacak. Asıl yazdığım bu yazılar ölümümle yok olup gidecek. Zira yayınlanmaya bile layık görmeyeceğim. Örneğin bu yazı bunların en başında gelecek.
Düşünüyorum. Dinliyorum. İçimdeki sesleri susturma zamanımdayım. Biliyorum sustururum. Yine de biliyorum ki her susturuşta daha da sert bir kadın olacağım. Umursamaz, acımasız, öylece boş gözlerle boş bir kalple dünyaya bakan bir kadın olacağım. Sorumlusu ben olmayacağım ama. Her eflatun yazının mesulü ben olmayacağım.
Kurtla kuşun benzerliklerini bulacağım yeniden. Günleri doğurup, geceleri gökyüzünden yıldızları kaydıracağım. Daha çok susacağım, daha az susuyacağım. Özlemlerim olmayacak. Unuttuklarımı hatırlamayacağım. Bir zaman onlar gelip soracaklar bana beni hatırladın mı diyerek. Kıyamayacağım, hatırladım diyerek ben alacağım kırdıkları kalbimi umursamadan onların yalnız kalplerini. “Kıymet bilmeyen birçoklar” listeme isimleri çoktan yazılmış olacaklar. Biri ayaz bir şehre ait olacak, öbürü yosun kokacak. El kadar his bulamayacağım yeniden hiç birine karşı. Yanılmışım diyecek her biri. Görememişim diyecekler. Görme yeteneklerini kazandıklarında bu ben olmayacak karşılarında. Onları göremeyecek kadar büyümüş ve güçlenmiş olacağım. Çok gömlek küçük gelecekler. Bir kadının çocuğunu sevmesi gibi acıyarak merhametle başlarını okşayacağım. Sev diyecekler, incitmeden anlatacağım ne çok hak etmediklerini sevgimi.
Uzak bir yer özlemim geçmiyor içimde. Bir dolu sebep koysanız da önüme, gitmek lazım diyor içimdeki ses. Git be kadın diyor bazen güçlüce. Gitmeliyim. Gitmeli ve içinde bulduğu mutluluğu yaşamalı hak ettiği şekliyle bu kadın.
Aklımda kıvılcımlar parlıyor kendi sözümü hatırladığım zamanlarda :
“Zeka güzellikten her zaman daha çekici olmuştur”
Her gördüğü kadını kendi kadınlarının aptallığıyla değerlendiren aptallara armağanım olsun.
Şimdi kendimle baş başayım. Kederli bir şarkı dinliyorum. Belli ki kalbin inceliği, kırılganlığından dert yanıyor söyleyende. Şarkının da etkisi var bu melankoliden biliyorum. Yaşananlar bu kadar büyük şeyler olmamalı. Ben değil miydim daha düne kadar “biten şeylerin yenilenmesi hatadır” diyen. Vakti kaçmış hiçbir vapura atlayamayacak kadar boğulurum her sığ suda. Hiç öğrenemedim ve asla bilmem kulaç atıp ilerlemeyi. Ölümü göze almak gerekiyorsa ve mutlu ederse bu çılgınlık, bunu da yapmaktan çekinmem ama biliyorum.
Sanıyorum oldukça iyi tanıyorum kendimi. Ne kadar inatçı olduğumu biliyorum mesela iyice kızdırılırsam gözümün yaşına bile bakmadan çekip gidebileceğimi. Evet kendi gözümün yaşını yutkunup ne çok yürüyüp gittim, yüzümde güller açtırırken. Sonrasında uzun bir hastalık gibi sürdü kalbimin acıları. Kimseye belli etmedim. Hissettirmedim. Hep yalnız yaşadım kederlerimi ve kendi başıma göğüsledim tüm zorlukları.
Bu yüzden alıştım ve sevdim belki de yalnızlığımı. Şimdi onsuz yaşayamayacak kadar yaşlı ve yaslıyım ya. Kimseyi istemiyorum diyorsam bir sebebi olmalıydı elbet. Kaç kişi bilecek şimdi bu gerçeği. Benden sonra yok olacak bir dijital sayfada açılmaya açılmaya kaybolacak bir ben gelip geçmiş olacak dünya sayfasından. Herkes çoktan kırkımı çıkarmış olacak. Asıl yazdığım bu yazılar ölümümle yok olup gidecek. Zira yayınlanmaya bile layık görmeyeceğim. Örneğin bu yazı bunların en başında gelecek.
Düşünüyorum. Dinliyorum. İçimdeki sesleri susturma zamanımdayım. Biliyorum sustururum. Yine de biliyorum ki her susturuşta daha da sert bir kadın olacağım. Umursamaz, acımasız, öylece boş gözlerle boş bir kalple dünyaya bakan bir kadın olacağım. Sorumlusu ben olmayacağım ama. Her eflatun yazının mesulü ben olmayacağım.
Kurtla kuşun benzerliklerini bulacağım yeniden. Günleri doğurup, geceleri gökyüzünden yıldızları kaydıracağım. Daha çok susacağım, daha az susuyacağım. Özlemlerim olmayacak. Unuttuklarımı hatırlamayacağım. Bir zaman onlar gelip soracaklar bana beni hatırladın mı diyerek. Kıyamayacağım, hatırladım diyerek ben alacağım kırdıkları kalbimi umursamadan onların yalnız kalplerini. “Kıymet bilmeyen birçoklar” listeme isimleri çoktan yazılmış olacaklar. Biri ayaz bir şehre ait olacak, öbürü yosun kokacak. El kadar his bulamayacağım yeniden hiç birine karşı. Yanılmışım diyecek her biri. Görememişim diyecekler. Görme yeteneklerini kazandıklarında bu ben olmayacak karşılarında. Onları göremeyecek kadar büyümüş ve güçlenmiş olacağım. Çok gömlek küçük gelecekler. Bir kadının çocuğunu sevmesi gibi acıyarak merhametle başlarını okşayacağım. Sev diyecekler, incitmeden anlatacağım ne çok hak etmediklerini sevgimi.
Uzak bir yer özlemim geçmiyor içimde. Bir dolu sebep koysanız da önüme, gitmek lazım diyor içimdeki ses. Git be kadın diyor bazen güçlüce. Gitmeliyim. Gitmeli ve içinde bulduğu mutluluğu yaşamalı hak ettiği şekliyle bu kadın.
Aklımda kıvılcımlar parlıyor kendi sözümü hatırladığım zamanlarda :
“Zeka güzellikten her zaman daha çekici olmuştur”
Her gördüğü kadını kendi kadınlarının aptallığıyla değerlendiren aptallara armağanım olsun.
19 Mart 2008 Çarşamba
ANLATAMADIM
Tebrik ediyorum kendimi. Bu kadar dürüstçe kendini eleştirebildiği için ve bu kadar kararlı ne istediğini söyleyebilecek bir hale geldiği için. Ne olduğum bende mahfuz olsun yine de.
Çok sevdiğim biri şöyle söylemişti: “yazıların kapalı, açıkça söylemek istediğin bir şeyler var ve sen onları söylememekte ısrarlısın. Seni göremiyorum yazdıklarında”.
Haklı mı? Bunu benden başka kim daha iyi bilebilir. Haklı yahut haksız demeyeceğim. Sevdiklerim aynı zamanda sevildiklerimdir. Hakikaten beni seven herkes mutlaka yazdıklarımı okuyacaktır. Eminim sözün sahibi kendini bulur bu yazıda.
Haklı mı? Sorusuna geri dönelim mi? Hayır geriye dönmeyelim. Geriye dönülmeyecek kadar ilerlemişken geriye bakılacak kadar bile vakit kaybına tahammülü yok hayatın. O halde neden yazılıyor bu yazı. Kendime yazıyorum. Bir gün yalnız kalabilirsem, açıkça yazacağım demiştim. Beklemek istemedim diyelim.
Kiminle mutlu yaşar insan sorusunu soruyorlar çok zaman dolaylı yoldan. Hayatı yan yana yürüyenleri izliyorum, yahut yan yana yürümeye karar verenleri. Sevgili hülya’ya da söylediğim gibi, “bu adamın yanında sürekli böyle dut yemiş bülbül gibi oturacaksan hanım hanımcık işin çok zor. Üstelik sen hayat dolu cıvıl cıvıl harikulade bir kadınsın”. Doğrusu bu. Yalnızlık zor biliyorum. Ama yalnız kalmamak için yahut herhangi bir başka sebepten ötürü evlenmeli mi insanlar. Benden uzak Allaha yakın sözünü işittiniz mi hiç. Cevabım budur. Aşk… Olmadan asla, Rabbim kısmet etmesin hiç kimseye.
Bunaldım bu aralar. Ciddi ciddi içimde bir keder büyüdü. Kendi dahlimde yahut değil, bir sebeple bir dolu şey yapıyorum. Tüm iyi niyetime rağmen, etrafımdakiler üzülmesin diyerek vazgeçiyorum asıl istediklerimden. Üzülüyorum, hem de çok. Zülfüm sen ne kadar haklısın benim can arkadaşım. “Hayatta kendine ettiğin zulümden vazgeçmedin bir tek. Senin hatan değildi üstelik ve senin sorumluluğunda değildi insanların üzülmeleri. Kendini yaktın hep. Kendi isteklerinden vazgeçip yok ettin kendini”. Gözlerimden düşmesin diye tuttuğum gözyaşlarımla itiraf ediyorum evet Zülfü sen haklıydın. Vazgeçtiğim hep kendim oldum. Hiçbir zaman adım adım gidemedim arkadaşlıklarımda bile. Hep son noktadan başladım. Bu sebepten hep kaçınılmaz netice ayrılıklarım oldu. Ayrılığı doğuracak her şeyi yaptım. Yalnızlığımı sevdim belki de gerçekten. Yalnız kalmak için çok uğraştım.
Ve daha kaç defa hesabını vereceğim için için yaşadıklarımın. Yetmeyecek ve hiç bitmeyecek izahat vermeler. Bırakmayacaksınız, sormadan. Bırakmayacaksınız iyice yormadan.
Aşk… ben seni anladım evet. Ama üzgünüm kimseye usulünce anlatamadım…
Çok sevdiğim biri şöyle söylemişti: “yazıların kapalı, açıkça söylemek istediğin bir şeyler var ve sen onları söylememekte ısrarlısın. Seni göremiyorum yazdıklarında”.
Haklı mı? Bunu benden başka kim daha iyi bilebilir. Haklı yahut haksız demeyeceğim. Sevdiklerim aynı zamanda sevildiklerimdir. Hakikaten beni seven herkes mutlaka yazdıklarımı okuyacaktır. Eminim sözün sahibi kendini bulur bu yazıda.
Haklı mı? Sorusuna geri dönelim mi? Hayır geriye dönmeyelim. Geriye dönülmeyecek kadar ilerlemişken geriye bakılacak kadar bile vakit kaybına tahammülü yok hayatın. O halde neden yazılıyor bu yazı. Kendime yazıyorum. Bir gün yalnız kalabilirsem, açıkça yazacağım demiştim. Beklemek istemedim diyelim.
Kiminle mutlu yaşar insan sorusunu soruyorlar çok zaman dolaylı yoldan. Hayatı yan yana yürüyenleri izliyorum, yahut yan yana yürümeye karar verenleri. Sevgili hülya’ya da söylediğim gibi, “bu adamın yanında sürekli böyle dut yemiş bülbül gibi oturacaksan hanım hanımcık işin çok zor. Üstelik sen hayat dolu cıvıl cıvıl harikulade bir kadınsın”. Doğrusu bu. Yalnızlık zor biliyorum. Ama yalnız kalmamak için yahut herhangi bir başka sebepten ötürü evlenmeli mi insanlar. Benden uzak Allaha yakın sözünü işittiniz mi hiç. Cevabım budur. Aşk… Olmadan asla, Rabbim kısmet etmesin hiç kimseye.
Bunaldım bu aralar. Ciddi ciddi içimde bir keder büyüdü. Kendi dahlimde yahut değil, bir sebeple bir dolu şey yapıyorum. Tüm iyi niyetime rağmen, etrafımdakiler üzülmesin diyerek vazgeçiyorum asıl istediklerimden. Üzülüyorum, hem de çok. Zülfüm sen ne kadar haklısın benim can arkadaşım. “Hayatta kendine ettiğin zulümden vazgeçmedin bir tek. Senin hatan değildi üstelik ve senin sorumluluğunda değildi insanların üzülmeleri. Kendini yaktın hep. Kendi isteklerinden vazgeçip yok ettin kendini”. Gözlerimden düşmesin diye tuttuğum gözyaşlarımla itiraf ediyorum evet Zülfü sen haklıydın. Vazgeçtiğim hep kendim oldum. Hiçbir zaman adım adım gidemedim arkadaşlıklarımda bile. Hep son noktadan başladım. Bu sebepten hep kaçınılmaz netice ayrılıklarım oldu. Ayrılığı doğuracak her şeyi yaptım. Yalnızlığımı sevdim belki de gerçekten. Yalnız kalmak için çok uğraştım.
Ve daha kaç defa hesabını vereceğim için için yaşadıklarımın. Yetmeyecek ve hiç bitmeyecek izahat vermeler. Bırakmayacaksınız, sormadan. Bırakmayacaksınız iyice yormadan.
Aşk… ben seni anladım evet. Ama üzgünüm kimseye usulünce anlatamadım…
18 Mart 2008 Salı
SENDEYİM
Gecemi çaldığın yerdeyim
Sendeyim
Ne zaman ismin geçse, aklımda
Severim dalgana âşık kirpiklerimi…
Dalında yaprak kıskansın ellerimi
İçimde konuştum gün boyu
Ara dedim, sor
Duydun mu içinde içimin sesini
Bu gün titrettiğin
Kim bilir kaçıncı zemherideyim
Dökülen susam tanesiyim
Feleğin çemberinde
Ve dahi alıcısı olacak işaret parmağını
Bulursam bulmacanın ters köşesinde
Takacağım kâğıttan yaptığım nişanı
Sana bırakmam bu aldım verdimi
Cesaret aslan olsa bulurum yolunu
Sarılırım boynuna…
Yaktığın ateşin başında dur
Tutayım közünü bırak
Kararsın kavruk teninde ellerim
Yok say... Olmadım, ölmedim say
Bana bırak beni... Aldırma
Sen şimdi umarsızca
Son sigaramı çal benden
Ve bitmeden sendeki hayatım
Çek içine dudaklarımın rengini
Usulca sokul kimsesiz koynumun koyuna
Koyu renkli sevdalarım kurusun gözlerimde
Saklı tut mührümü gamzelerinde...
Ve düşün bakalım
Üç noktalı şiirlerimin
Hangi noktasında olduğunu
Var olup olmadığını bile bilmeden
Yahut, deyip değmediğini
Sana bir şiir yazmamın
Bana sorma
Ben biliyor muyum
Kimim ve nerdeyim...
Sendeyim
Ne zaman ismin geçse, aklımda
Severim dalgana âşık kirpiklerimi…
Dalında yaprak kıskansın ellerimi
İçimde konuştum gün boyu
Ara dedim, sor
Duydun mu içinde içimin sesini
Bu gün titrettiğin
Kim bilir kaçıncı zemherideyim
Dökülen susam tanesiyim
Feleğin çemberinde
Ve dahi alıcısı olacak işaret parmağını
Bulursam bulmacanın ters köşesinde
Takacağım kâğıttan yaptığım nişanı
Sana bırakmam bu aldım verdimi
Cesaret aslan olsa bulurum yolunu
Sarılırım boynuna…
Yaktığın ateşin başında dur
Tutayım közünü bırak
Kararsın kavruk teninde ellerim
Yok say... Olmadım, ölmedim say
Bana bırak beni... Aldırma
Sen şimdi umarsızca
Son sigaramı çal benden
Ve bitmeden sendeki hayatım
Çek içine dudaklarımın rengini
Usulca sokul kimsesiz koynumun koyuna
Koyu renkli sevdalarım kurusun gözlerimde
Saklı tut mührümü gamzelerinde...
Ve düşün bakalım
Üç noktalı şiirlerimin
Hangi noktasında olduğunu
Var olup olmadığını bile bilmeden
Yahut, deyip değmediğini
Sana bir şiir yazmamın
Bana sorma
Ben biliyor muyum
Kimim ve nerdeyim...
ÇİNGENE KADININ RUHUNDA SEN
Çingene kadının ruhunu
Savurdum damarlarımdan
Bir sahil akşamı…
Raksın sarhoş eden çığlığıyla
Yakamozlar çıldırdığında
Kumlar öptü beyaz topuklarını
Ağladım…
Sen dönerken ay zamanı
Deli gömleğimin kollarını sıvadım
Dalgalar, kan sıçrattı gözlerime
Şafak attı atacak
Çingene kadın raksında
Aşka nazire kıvrılacak
Buz kesecek parmaklarım
Sonra ensemde ölümün soğuk dudağı
Ürperti saracak belimi
Sen geleceksin hatırıma
Yalnızca sen
Ay parlayacak
Çingene kadının yüzünde
Gözleri sen olacak
Baktığında kıvılcım
Yumduğunda ölüm
Dudağımın kıyılarındaki tadın
Dalganla kaybolacak
Deniz, çingene kadın
Aklımı çarmıha geren adın…
Ve gün doğacak önce begonvillere
Ellerimdeki son gece
Uyanmamaya duamla sızacağım
Sığınacağım teslim ettiğin
Sensiz uzak günüme…
Gülleri kıskandır gülümsemenle
Sarhoşum, meczubum belki de
Senin serserin, delinim
Deliliğimsin
Ellerin kimin ellerinde
Kimbilir kaç fersah uzakta nerdesin…
Koklama bir daha Girit güllerini
Yanağına konmasın rengi
Ve tutuşturma sahile çatılan
Hiçbir odun ateşini
Söyleme ruhuma dilbeste sesinle
O sevdiğin şiirimi…
Savurdum damarlarımdan
Bir sahil akşamı…
Raksın sarhoş eden çığlığıyla
Yakamozlar çıldırdığında
Kumlar öptü beyaz topuklarını
Ağladım…
Sen dönerken ay zamanı
Deli gömleğimin kollarını sıvadım
Dalgalar, kan sıçrattı gözlerime
Şafak attı atacak
Çingene kadın raksında
Aşka nazire kıvrılacak
Buz kesecek parmaklarım
Sonra ensemde ölümün soğuk dudağı
Ürperti saracak belimi
Sen geleceksin hatırıma
Yalnızca sen
Ay parlayacak
Çingene kadının yüzünde
Gözleri sen olacak
Baktığında kıvılcım
Yumduğunda ölüm
Dudağımın kıyılarındaki tadın
Dalganla kaybolacak
Deniz, çingene kadın
Aklımı çarmıha geren adın…
Ve gün doğacak önce begonvillere
Ellerimdeki son gece
Uyanmamaya duamla sızacağım
Sığınacağım teslim ettiğin
Sensiz uzak günüme…
Gülleri kıskandır gülümsemenle
Sarhoşum, meczubum belki de
Senin serserin, delinim
Deliliğimsin
Ellerin kimin ellerinde
Kimbilir kaç fersah uzakta nerdesin…
Koklama bir daha Girit güllerini
Yanağına konmasın rengi
Ve tutuşturma sahile çatılan
Hiçbir odun ateşini
Söyleme ruhuma dilbeste sesinle
O sevdiğin şiirimi…
17 Mart 2008 Pazartesi
BODRUM’A BIRAKTIĞIM GÜNÜN, YANIMDA GELEN KARANLIĞI
Yatağandan sonra söndü tüm ışıklar. Gece emiyordu hayatı. Yol karanlığın koynuna, çizdi rotasını. Yine dünde kaldı bir gün. El ele çıkılan habersiz ve acil bir yolculuk, alelacele bir dönüşe bağladı son sözünü. Yıldızlar gökyüzünde ışıldarken şimal aranmadı. Gemicilerin pusulası olsun diyerek, bıraktık gerimizde ve saklamadık gözlerimizde, kuzeyin anahtarını bulduğumuz gökyüzümüzden.
Begonviller açılıp saçılmış. Mevsim bahara koşuyor artık duraksız. Tüm şaşalı hayat, yalanına kanacak alıcılarını bekliyor Bites’te. Tevazudan uzak, dörtdörtlük anlamsızlığı içinde, lüks ve eğlence köleliğini, avuçlarına saklamış bekliyor Yalıkavak’ın villaları. Ege’ye nazır satılık mutluluklar süslenmiş, makyajı abartılı sahte yüzlerinde. Dağın taş duvarları arasında, yapmacık beyaz yüzleriyle kırıtıyor tüm bodrum evleri.
Kirlenecekler elbet. Çok değil, birkaç ay sonra. Lekelenecekler tüm beyaz entariler gibi ve islenecekler. Saklayamayacaklar parayla alınmak istenen mutlulukların arkasında bekleyen acıları.
Kayaların koyu renk asaletini gölgeleyemeyecek, sahte bir hayat.
Tepeden inen yoldan varılan, incecik kumların dudaklarına hayat verecek her an egenin suyu.
Üç çift çıplak ayağın altında ezilmekten yüksünmeyen şu kumsal, ansızın yeni bir anlam yükleyecek kalbime.
“Mutluluk ayaklarımızdan tırmanacak dudaklarımıza ve çukurlaşan gamzelerimizde birikecek bir defa daha.”
Denizin tuzuna bastığım tüm acılar, karışacak sulara. Akşamın eli kulağına gidecek. Bir şeyleri götüren zaman, neleri bırakacak tenime yapışan sularda. Olmayan martıların kanatlarına taktığım kanaatkâr yalnızlıklarımın izin günü bugün. Başı bağlı bir kadının, ipini kaçırmış hezeyanlarında sorguda çözülen bir devrimci gibi, kendine ne ilk ne son itirafları olacak gelen bu gece. Nereye giderse gitsin bir parça sevince karşılık, kucak dolusu keder biriktirecek göz çukurlarının ardında.
Adı olmayacak insanların ve bir isim yakıştırmayacak geçen zamana. Mesela kader demeyecek ya da aptallık, pişmanlık diye yaftalamayacak. Hayatın bizatihi kendini yaşattığının kabulü olacak, geçen bir günlük zaman. Kimi güldüren, çokça hesaplaşmalara mecbur eden…
Her tuttuğum elin biriken yarası, nasır bağlamaya yüz tutacak. Nasırlarımızdan tanıyacağız birbirimizi. Büyümek, değiştirmeyecek geçmişimizi ve unutturmayacak toprağımızda kesilen göbeğimizin saklı duran derin acılarını.
Bakışları deniz olan her zerre su, korkutacak adımlarımızı. Dağlarda koyu bir pusu saklanırken sulara gömülecek ecel korkusu.
…
Susun. Susturun şu kentin suni seslerini. Rakkaseler dursunlar, şarkılar lâl olsun. Susun ve dinleyin sessizliğinizdeki bülbülü ve esen rüzgârın güneşe sarınmış sıcak uğultusu konsun yanaklarınıza.
Ayrılırken yumun gözlerinizi. Gece ağırlığını yüklesin, boynunuza.
Bir vardınız ve bir de yoksunuz işte. Yollar, yolculuklar, yalnızlıklarınızda yüzünüze bakakalan uykusuzluğunuz kâr olsun ceplerinizde ve çoban yıldızı vurulsun kapanan gözlerinize. Hilâl kızıl ve yarım kalan haliyle kaybolsun gecenin üçü olduğuna aldırmadan. Sabah olmadan terk etsin gökyüzünüzü.
Aldandığınız tüm oyunlarınızı itiraf edin dönüş gecenizde.
Ben, inanmayı seçtim tüm yalanlara ve inancı sağlam bir adam olmayı başardım bir dün’de kalan yabancı zamanda. Şimdi yeni bir sabahta kapanmasın diye zorladığım göz kapaklarımın kirpiklerini kavuşturacağım birbirine. Bırakacağım aklımın deli fırtınalarını, derin bir uykuya. Uyandığımda unutmuş olmayı umsam da, yeniden yenileceğim hafızamın oyunlarında. Hatıraların en güzellerini saklayacağım dudaklarıma vurduğum mühürlere. Yediğim içtiğim benim olacak ve duymak için bekleyenlere anlatacağım bir günün masalını rengârenk ebemkuşağına sarmalayarak. Yol boyu papatya kokularıyla süsleyeceğim hatıralarımı.
Uyuduğum her zaman, kaybım olacak hayatımdan ve uyandığım her hayata sahip çıkacağım inadıma, usanmadan…
Begonviller açılıp saçılmış. Mevsim bahara koşuyor artık duraksız. Tüm şaşalı hayat, yalanına kanacak alıcılarını bekliyor Bites’te. Tevazudan uzak, dörtdörtlük anlamsızlığı içinde, lüks ve eğlence köleliğini, avuçlarına saklamış bekliyor Yalıkavak’ın villaları. Ege’ye nazır satılık mutluluklar süslenmiş, makyajı abartılı sahte yüzlerinde. Dağın taş duvarları arasında, yapmacık beyaz yüzleriyle kırıtıyor tüm bodrum evleri.
Kirlenecekler elbet. Çok değil, birkaç ay sonra. Lekelenecekler tüm beyaz entariler gibi ve islenecekler. Saklayamayacaklar parayla alınmak istenen mutlulukların arkasında bekleyen acıları.
Kayaların koyu renk asaletini gölgeleyemeyecek, sahte bir hayat.
Tepeden inen yoldan varılan, incecik kumların dudaklarına hayat verecek her an egenin suyu.
Üç çift çıplak ayağın altında ezilmekten yüksünmeyen şu kumsal, ansızın yeni bir anlam yükleyecek kalbime.
“Mutluluk ayaklarımızdan tırmanacak dudaklarımıza ve çukurlaşan gamzelerimizde birikecek bir defa daha.”
Denizin tuzuna bastığım tüm acılar, karışacak sulara. Akşamın eli kulağına gidecek. Bir şeyleri götüren zaman, neleri bırakacak tenime yapışan sularda. Olmayan martıların kanatlarına taktığım kanaatkâr yalnızlıklarımın izin günü bugün. Başı bağlı bir kadının, ipini kaçırmış hezeyanlarında sorguda çözülen bir devrimci gibi, kendine ne ilk ne son itirafları olacak gelen bu gece. Nereye giderse gitsin bir parça sevince karşılık, kucak dolusu keder biriktirecek göz çukurlarının ardında.
Adı olmayacak insanların ve bir isim yakıştırmayacak geçen zamana. Mesela kader demeyecek ya da aptallık, pişmanlık diye yaftalamayacak. Hayatın bizatihi kendini yaşattığının kabulü olacak, geçen bir günlük zaman. Kimi güldüren, çokça hesaplaşmalara mecbur eden…
Her tuttuğum elin biriken yarası, nasır bağlamaya yüz tutacak. Nasırlarımızdan tanıyacağız birbirimizi. Büyümek, değiştirmeyecek geçmişimizi ve unutturmayacak toprağımızda kesilen göbeğimizin saklı duran derin acılarını.
Bakışları deniz olan her zerre su, korkutacak adımlarımızı. Dağlarda koyu bir pusu saklanırken sulara gömülecek ecel korkusu.
…
Susun. Susturun şu kentin suni seslerini. Rakkaseler dursunlar, şarkılar lâl olsun. Susun ve dinleyin sessizliğinizdeki bülbülü ve esen rüzgârın güneşe sarınmış sıcak uğultusu konsun yanaklarınıza.
Ayrılırken yumun gözlerinizi. Gece ağırlığını yüklesin, boynunuza.
Bir vardınız ve bir de yoksunuz işte. Yollar, yolculuklar, yalnızlıklarınızda yüzünüze bakakalan uykusuzluğunuz kâr olsun ceplerinizde ve çoban yıldızı vurulsun kapanan gözlerinize. Hilâl kızıl ve yarım kalan haliyle kaybolsun gecenin üçü olduğuna aldırmadan. Sabah olmadan terk etsin gökyüzünüzü.
Aldandığınız tüm oyunlarınızı itiraf edin dönüş gecenizde.
Ben, inanmayı seçtim tüm yalanlara ve inancı sağlam bir adam olmayı başardım bir dün’de kalan yabancı zamanda. Şimdi yeni bir sabahta kapanmasın diye zorladığım göz kapaklarımın kirpiklerini kavuşturacağım birbirine. Bırakacağım aklımın deli fırtınalarını, derin bir uykuya. Uyandığımda unutmuş olmayı umsam da, yeniden yenileceğim hafızamın oyunlarında. Hatıraların en güzellerini saklayacağım dudaklarıma vurduğum mühürlere. Yediğim içtiğim benim olacak ve duymak için bekleyenlere anlatacağım bir günün masalını rengârenk ebemkuşağına sarmalayarak. Yol boyu papatya kokularıyla süsleyeceğim hatıralarımı.
Uyuduğum her zaman, kaybım olacak hayatımdan ve uyandığım her hayata sahip çıkacağım inadıma, usanmadan…
SENDEN ÖTEDE: EGE
Kaybettim
Başparmağıma bağladığım merakımı
Ne ben eski benim
Ne de endişem var artık
Bensiz ne yaptığına sevgilim
Dünkü günümü çaldım senden
Vehmime tutundum Ege’nin suyunda
Minicik yavru balıklar kıyılarda
Arkadaş olup dalmışlar balıklama
Ayaklarım ne yana gitse, gel diye
Yol gösteriyorlar sarhoş gözlerime
Onlar çağırıyor senin yerine
Gidiyorum peşlerinden
Dalıyorum donan bakışlarımla
Güneş alıyor aklımı başımdan
Sırtımı sıvazlayıp ısıtıyor
Dizlerimin bağını çözüyor sular
Üşüyor adını serçe koyduğum parmağım
Önce ürküyorum gömülen ayaklarımla
Sonra hep beraber
Oynuyoruz dalgacı sularla
Seriliyor önüme sere serpe
Bir avuç suyunu götürüyorum dudağıma
Tutturmuş tadını tuzunda
Öptükçe Ege'min suyu
Avucumdan kayıyor
Elimde kalan sayılı zamanda
Azad ediyorum elin olan Ege’mi
Gelin olasım geliyor suyuna
Kanıma giriyor
Saçlarımda Karadeniz
Yanaklarımda
Batı rüzgarı kokuyor
Eh be canımın içi
Güzel omuzlu papatya kadın
Dediğin kadar varmış sahi sahili
Denizin varmış ya hani
Yalanmış geri kalanı
Aklımda kırlangıcın yuvası
Yanında paçama yapışan suların
Ve dünkü o gün
Kök salıp büyüsek hatıramızda…
Kal eskisine âşık yaşlı gövdemde
Mührün vurulu dursun dudaklarımda…
Başparmağıma bağladığım merakımı
Ne ben eski benim
Ne de endişem var artık
Bensiz ne yaptığına sevgilim
Dünkü günümü çaldım senden
Vehmime tutundum Ege’nin suyunda
Minicik yavru balıklar kıyılarda
Arkadaş olup dalmışlar balıklama
Ayaklarım ne yana gitse, gel diye
Yol gösteriyorlar sarhoş gözlerime
Onlar çağırıyor senin yerine
Gidiyorum peşlerinden
Dalıyorum donan bakışlarımla
Güneş alıyor aklımı başımdan
Sırtımı sıvazlayıp ısıtıyor
Dizlerimin bağını çözüyor sular
Üşüyor adını serçe koyduğum parmağım
Önce ürküyorum gömülen ayaklarımla
Sonra hep beraber
Oynuyoruz dalgacı sularla
Seriliyor önüme sere serpe
Bir avuç suyunu götürüyorum dudağıma
Tutturmuş tadını tuzunda
Öptükçe Ege'min suyu
Avucumdan kayıyor
Elimde kalan sayılı zamanda
Azad ediyorum elin olan Ege’mi
Gelin olasım geliyor suyuna
Kanıma giriyor
Saçlarımda Karadeniz
Yanaklarımda
Batı rüzgarı kokuyor
Eh be canımın içi
Güzel omuzlu papatya kadın
Dediğin kadar varmış sahi sahili
Denizin varmış ya hani
Yalanmış geri kalanı
Aklımda kırlangıcın yuvası
Yanında paçama yapışan suların
Ve dünkü o gün
Kök salıp büyüsek hatıramızda…
Kal eskisine âşık yaşlı gövdemde
Mührün vurulu dursun dudaklarımda…
13 Mart 2008 Perşembe
GETİRİN KEMENÇEMİ
Gözüm seyiriyor
Ölmüş babamdan başkası
Anar mı adımı
Söyler mi sevdiğini
İnanılır mı söylese bile
İster mi bir yudum su
Bardağın altından tutmalı
Buyur demeli diye tembihleyip
Sabah sabah nedir bu hasret
Boynuma dolanan
Kalk oturduğun yerden
İş zamanı
Kırkı çıkan her adam
Saz çalar mı
Bu saatten sonra
Getirin benim dertli kemençemi
Koyulsun dizlerime
Avuçlarımdan aksın tellerine
Özlediğim çocukluğum
Bilmediğim gençliğim
Gözümün görmediği
İhtiyarlık zamanlarım
Verin elime kemençemi…
Eski bir baharı
Çiğdemlere bıraktım…
Ölmüş babamdan başkası
Anar mı adımı
Söyler mi sevdiğini
İnanılır mı söylese bile
İster mi bir yudum su
Bardağın altından tutmalı
Buyur demeli diye tembihleyip
Sabah sabah nedir bu hasret
Boynuma dolanan
Kalk oturduğun yerden
İş zamanı
Kırkı çıkan her adam
Saz çalar mı
Bu saatten sonra
Getirin benim dertli kemençemi
Koyulsun dizlerime
Avuçlarımdan aksın tellerine
Özlediğim çocukluğum
Bilmediğim gençliğim
Gözümün görmediği
İhtiyarlık zamanlarım
Verin elime kemençemi…
Eski bir baharı
Çiğdemlere bıraktım…
11 Mart 2008 Salı
ADAM OL OĞLUM
Adam ol diyorlar ya
İşine bak oğul
Adam olan adam olmaya uğraşmaz
Deli bir çocuk bulacaksın içinde
Bir gün gelip büyüdüğünde
Her düşündüğün işte
Çokca akıl verenin olacak
Para veren bulamayacaksın
Bu sebepten düğümle keseni
Ama esirgeme yoksuldan
Hesap bilmek cimri olmak değildir
Ve unutma dağıttıkça büyüyeceksin
Yapmak istediğin her işte
Olmaz diyenin çok olacak
Duyma...
Başarısız olmanın her yolunu
Onlara bakarak bulabilirsin
Başarılı olmanın yolunu
Senden öğrenecekler
İlk yürüyenler
Her zaman "deli" zannedilirler
Yolun doğru oldukça
Adın deli olmuş kime ne
Adam ol diyecek baban sana
Aldırma…
Ben adamı gözünden tanırım
Adam olan "nasıl adam olunur"un
Hesabına düşmez, düşünmez
Adam olan tavrından duruşundan
Bellidir zaten oğlum…
Sana bir sır vereyim mi
Düşmekten korkmayıp
Dikildiğin o ilk an
Aslında adam olduğun andı...
İşine bak oğul
Adam olan adam olmaya uğraşmaz
Deli bir çocuk bulacaksın içinde
Bir gün gelip büyüdüğünde
Her düşündüğün işte
Çokca akıl verenin olacak
Para veren bulamayacaksın
Bu sebepten düğümle keseni
Ama esirgeme yoksuldan
Hesap bilmek cimri olmak değildir
Ve unutma dağıttıkça büyüyeceksin
Yapmak istediğin her işte
Olmaz diyenin çok olacak
Duyma...
Başarısız olmanın her yolunu
Onlara bakarak bulabilirsin
Başarılı olmanın yolunu
Senden öğrenecekler
İlk yürüyenler
Her zaman "deli" zannedilirler
Yolun doğru oldukça
Adın deli olmuş kime ne
Adam ol diyecek baban sana
Aldırma…
Ben adamı gözünden tanırım
Adam olan "nasıl adam olunur"un
Hesabına düşmez, düşünmez
Adam olan tavrından duruşundan
Bellidir zaten oğlum…
Sana bir sır vereyim mi
Düşmekten korkmayıp
Dikildiğin o ilk an
Aslında adam olduğun andı...
KARAYA VURDUM BU GECE
Oturmuşuz sahile
Karaya vurmuşum ben
Sen omzuma koymuşsun başını
Seyret diyorsun ufku
Güneş batıyormuş
Kızılmış gökyüzü
Çok güzelmiş
Ömür kaç yıl sevgili
Kaç sefer daha sığar denizime
Ve her seferimde
Her Allahın günü
Kaç defa bıkarım bu ufuktan
Bir doğup, bir batan, kaç ufuk çizgisi
Bezdirir beni hayattan
Sen ufka bak sevgili
Ben gözlerine
Sen onu seyret
Ben öbür seferime kadar
Seni göreyim bırak…
Şu deniz, şu gök, şu mehtap
Hangisi doyurur gözlerin kadar
Bir çift taze kiraz yaprağı
Göz çukurlarında yeşerir
Ve gülümsemenle
Kiraz kokar dudakların
Sen ufku seyret sevgili
Ben karaya vurdum
Firari bir denizcinin
Omuzuna vur başını bu gece…
Karaya vurmuşum ben
Sen omzuma koymuşsun başını
Seyret diyorsun ufku
Güneş batıyormuş
Kızılmış gökyüzü
Çok güzelmiş
Ömür kaç yıl sevgili
Kaç sefer daha sığar denizime
Ve her seferimde
Her Allahın günü
Kaç defa bıkarım bu ufuktan
Bir doğup, bir batan, kaç ufuk çizgisi
Bezdirir beni hayattan
Sen ufka bak sevgili
Ben gözlerine
Sen onu seyret
Ben öbür seferime kadar
Seni göreyim bırak…
Şu deniz, şu gök, şu mehtap
Hangisi doyurur gözlerin kadar
Bir çift taze kiraz yaprağı
Göz çukurlarında yeşerir
Ve gülümsemenle
Kiraz kokar dudakların
Sen ufku seyret sevgili
Ben karaya vurdum
Firari bir denizcinin
Omuzuna vur başını bu gece…
İTİNA İLE MUTLULUK UYDURULUR
Her akşam elin kolun dolu
Kederler sıkıntılar ceplerinde
Gel yine bu eve
Bekliyorum
Yeni giysiler bıraktım başucuna
Gülüşler kondurdum dokusuna
Mutluluk bulup ısıttım kendi içimde
Giyin…
Kederlerini yuğdum gün boyu
Hayal kırıklıklarından aş pişirdim
Yalnızlığıma inat
Yoksulluğuma nazire olsun diye
Tıkırdattım tenceremin kapağını
Otur ye şimdi afiyetle
Doy tıka basa
Uyduruk gülüşlerin zenginiyim
Korkma sen
Düşünüp biter mi diye
Çekme kepçeyi geriye
Yine bulurum ben…
Güneş kırpar yarın sabah gözünü
Yahut paçama dolanır nasılsa
Rüyamda gördüğüm o kedi
Ya da güvercinler kanatlarından
Bir ümit bırakırlar başımın üzerine
Gülmeye yeniden bir sebep bulurum
Uydururum içimde yeni bir huzur
Altı üstü mutluluk değil mi a canım
Nasılsa uydurulur…
Kederler sıkıntılar ceplerinde
Gel yine bu eve
Bekliyorum
Yeni giysiler bıraktım başucuna
Gülüşler kondurdum dokusuna
Mutluluk bulup ısıttım kendi içimde
Giyin…
Kederlerini yuğdum gün boyu
Hayal kırıklıklarından aş pişirdim
Yalnızlığıma inat
Yoksulluğuma nazire olsun diye
Tıkırdattım tenceremin kapağını
Otur ye şimdi afiyetle
Doy tıka basa
Uyduruk gülüşlerin zenginiyim
Korkma sen
Düşünüp biter mi diye
Çekme kepçeyi geriye
Yine bulurum ben…
Güneş kırpar yarın sabah gözünü
Yahut paçama dolanır nasılsa
Rüyamda gördüğüm o kedi
Ya da güvercinler kanatlarından
Bir ümit bırakırlar başımın üzerine
Gülmeye yeniden bir sebep bulurum
Uydururum içimde yeni bir huzur
Altı üstü mutluluk değil mi a canım
Nasılsa uydurulur…
9 Mart 2008 Pazar
SÖYLEYEMEM
Olağan değil bu aşk hali
Tüm hesaplar ayrılık derken bile
Ve tüm sarraflar bir olup
Beş paralık kıymet biçmemişken
Hayatla ölüm arası bu köprü
Hiç kurulmamış olmalı
Olasılığı olmayınca
İnanası da olmuyor adamın
Anası ağlıyor yokluğunda
Her dakikanın…
Saatler kuruluyor köşeye
Kimi Aysel’i bekliyor kimi Veysel’i
Sahi hangi selle geliyor
Bu aşk denen mendeburun
Bitmek bilmez hevesi…
Yokuşun tepesi ayaz, çıkma diyor
Gidesi gelmiyor dizlerimin
Kırılıyor kırlangıçlar gökyüzünde
Şafağım atıyor ufuk çizgisinde
Kızıyorum
Sana değil be kuzum
Gücüm sadece kendime yetiyor
Aramıyorum inadına
Dedim ya bir kere
Senle ne köy olunur ne kasaba
Olsa olsa bir hamur teknesi
Yoğurur gözümün yaşını kata kata
Sen say ki sevmedim ulan
Bilmem ben öyle hesap kitap
Tuzak sorularım olmaz benim
Kadınsın ya çekmek lazım nazını
Çekemiyorum işte istesem de
Gitmek kolayıma geliyor
Yokuş aşağı gerisin geriye
Unut diyorum her adımda
Ağaran saçlarımın tellerine
Bir tutam ah bırakıyorum
Sabahları vazgeçmediğin
Tüm kahve fallarına…
Nazire değil, gidiyorum demem
İstemem dersen gittiğimi bile söylemem
Bil ki sahiden söyleyemem kadınım
O son yolculuğumda
Nereye gittiğimi
Ve giderken gözümü yumup
Hayalinin kulağına neyi fısıldadığımı
Söyleyemem…
İstemezsen işitmezsin
Birlikte bozduğumuz bağın şırasında
Şarap olduğumu ve sağ avucunu
Yüzüne sürdüğünde amin diye
Gözünü yakanın aşk olduğunu
Her seherin soğuğunda
İçimin nasıl kavrulduğunu
Söyleyemem, duymazsın
Çıtım bile çıkmaz
Öylece yürür giderim
Kaybolan bir bozuk para gibi
Ararsın, bulamazsın
Yanıma aldığım eğri gölgemi…
Tüm hesaplar ayrılık derken bile
Ve tüm sarraflar bir olup
Beş paralık kıymet biçmemişken
Hayatla ölüm arası bu köprü
Hiç kurulmamış olmalı
Olasılığı olmayınca
İnanası da olmuyor adamın
Anası ağlıyor yokluğunda
Her dakikanın…
Saatler kuruluyor köşeye
Kimi Aysel’i bekliyor kimi Veysel’i
Sahi hangi selle geliyor
Bu aşk denen mendeburun
Bitmek bilmez hevesi…
Yokuşun tepesi ayaz, çıkma diyor
Gidesi gelmiyor dizlerimin
Kırılıyor kırlangıçlar gökyüzünde
Şafağım atıyor ufuk çizgisinde
Kızıyorum
Sana değil be kuzum
Gücüm sadece kendime yetiyor
Aramıyorum inadına
Dedim ya bir kere
Senle ne köy olunur ne kasaba
Olsa olsa bir hamur teknesi
Yoğurur gözümün yaşını kata kata
Sen say ki sevmedim ulan
Bilmem ben öyle hesap kitap
Tuzak sorularım olmaz benim
Kadınsın ya çekmek lazım nazını
Çekemiyorum işte istesem de
Gitmek kolayıma geliyor
Yokuş aşağı gerisin geriye
Unut diyorum her adımda
Ağaran saçlarımın tellerine
Bir tutam ah bırakıyorum
Sabahları vazgeçmediğin
Tüm kahve fallarına…
Nazire değil, gidiyorum demem
İstemem dersen gittiğimi bile söylemem
Bil ki sahiden söyleyemem kadınım
O son yolculuğumda
Nereye gittiğimi
Ve giderken gözümü yumup
Hayalinin kulağına neyi fısıldadığımı
Söyleyemem…
İstemezsen işitmezsin
Birlikte bozduğumuz bağın şırasında
Şarap olduğumu ve sağ avucunu
Yüzüne sürdüğünde amin diye
Gözünü yakanın aşk olduğunu
Her seherin soğuğunda
İçimin nasıl kavrulduğunu
Söyleyemem, duymazsın
Çıtım bile çıkmaz
Öylece yürür giderim
Kaybolan bir bozuk para gibi
Ararsın, bulamazsın
Yanıma aldığım eğri gölgemi…
8 Mart 2008 Cumartesi
ŞAFAĞIN KANATLARI
İlk ben uyandım bu sabah
Gün uykudaydı
Sonra sabah salası
Ardından ceviz ağacı kargaları
Sonra güvercinler
Ve arada minik serçeler
Usulca çöktü üzerimize gün
Caddede bağıran otomobiller
Bir yerlere yetiştiler
Kaç hastanın başını bekledi
Merhametli melekler
Ve kaç bebek yırttı geceyi
Özlenen çığlık sesiyle
Hayat…
Bu sabah ben doğurdum seni
Göbek bağını kestim ellerimle
Gül suyuyla yuğdum taze tenini
Uyan…
Bugüne yazılan
İlk şiirin sonunda yine sen ol
Üç noktayla beklenen
Meçhul zaman…
Gün uykudaydı
Sonra sabah salası
Ardından ceviz ağacı kargaları
Sonra güvercinler
Ve arada minik serçeler
Usulca çöktü üzerimize gün
Caddede bağıran otomobiller
Bir yerlere yetiştiler
Kaç hastanın başını bekledi
Merhametli melekler
Ve kaç bebek yırttı geceyi
Özlenen çığlık sesiyle
Hayat…
Bu sabah ben doğurdum seni
Göbek bağını kestim ellerimle
Gül suyuyla yuğdum taze tenini
Uyan…
Bugüne yazılan
İlk şiirin sonunda yine sen ol
Üç noktayla beklenen
Meçhul zaman…
GELEN SABAHI DİNLERKEN
Sabahın salası gölge düşürdü
Uykusunu atan cesedime
Unutmalıyım demekle
Unutmak arasındaki fark
Hatırlattı yeniden
Bir mum alevini sarındı
Titrek ışığında dans etti
Gölgeler
İçimden kopan korkular
Ağarmayan gün vaktinde
Bahçeyi dolandı
Unutmak
Ah her gece
Yorgun kalbimi zorlardı
Üstelik dışarıda
Bulutları öldürmeye kasıtla
Sarhoşlar kurşun yakardı
Kan kokardı
Gecenin bittiği
Günün yettiği
Dua zamanlarında
Uyku
Kayıp giderdi avuçlarımda…
Uykusunu atan cesedime
Unutmalıyım demekle
Unutmak arasındaki fark
Hatırlattı yeniden
Bir mum alevini sarındı
Titrek ışığında dans etti
Gölgeler
İçimden kopan korkular
Ağarmayan gün vaktinde
Bahçeyi dolandı
Unutmak
Ah her gece
Yorgun kalbimi zorlardı
Üstelik dışarıda
Bulutları öldürmeye kasıtla
Sarhoşlar kurşun yakardı
Kan kokardı
Gecenin bittiği
Günün yettiği
Dua zamanlarında
Uyku
Kayıp giderdi avuçlarımda…
7 Mart 2008 Cuma
TANRI’NIN ÖNÜNDE
Sığ suların ıssızlığında saklı
Bir çığlığım kendimde büyüyen
Fırtınayım,
Patlayasım var
Ve yıkmaya hevesim
Ardından durulasım var deniz gibi
Gem vurulan bir tayın
Öfke dolu yarınları
Ve gözlerinde sönen ışığım
Kırgın yanlarımda çoğalan
Ezilen bir halkın
Çığlığındaki küfürüm
Ne sarımsak ne soğan hesabı
Ve her ne zaman çıksam
Aşınmayacak kaldırımlarda
Üşenmeden yürümeye devam ederim
Satın almayacağım tüm cennetler
Papazlara hediyemdir
Siz oturun hurilerle
Ben Tanrı’nın dizi dibinde
Sessiz çığlıklarımla tükenen
Ömrüme ağlarım...
Bir çığlığım kendimde büyüyen
Fırtınayım,
Patlayasım var
Ve yıkmaya hevesim
Ardından durulasım var deniz gibi
Gem vurulan bir tayın
Öfke dolu yarınları
Ve gözlerinde sönen ışığım
Kırgın yanlarımda çoğalan
Ezilen bir halkın
Çığlığındaki küfürüm
Ne sarımsak ne soğan hesabı
Ve her ne zaman çıksam
Aşınmayacak kaldırımlarda
Üşenmeden yürümeye devam ederim
Satın almayacağım tüm cennetler
Papazlara hediyemdir
Siz oturun hurilerle
Ben Tanrı’nın dizi dibinde
Sessiz çığlıklarımla tükenen
Ömrüme ağlarım...
5 Mart 2008 Çarşamba
ÖYLESİ Bİ ZAMANDA
Bir saat hesabını yapmak zor gelir
Birde sevda muhasebesini
En çok kimi özlersin? Anne'ni mi
Yoksa...
Herkesten önce uğurladığın baba'nı mı
Kimin yası diğerini bastırır
Yanarken güneşin kaldırımlarında
Çok zaman basılırsın yağmurun arsızına
Gidenlerin yangını sönsün diyerek
Açarsın yaşlanan bağrını
Ve sonra…
Zamansız, kimsesiz
Ömrünün bir köşe başında
Çakılmış gibi öylece
Kalakalırsın...
Ellerin ayakların küt olur
Zor gelir havalandırma zamanın
Sabah akşam, evden işe voltalarda
Şaşırtır aklını kırmızı bir balon
Uçasın gelir iskelenin yanında
Martılar gel diye çığlığı basar
Denizanaları hevesle ama habersiz
Teskere'ne gün sayar
Ve boğulan hıçkırıklarında
Yoluna serilip, beklerler
Sarılıp ağlamanı
Anlam uydurursun durmadan
Durdurulamaz bir hata payıyla
Ziyan olur hayatın atlas kumaşı
Kırık bohçasına saklarsın
Kanayan yanlarını...
Eskilerini devşir geçmişten
Şimal'le yola çıktığın gecede
Kurut asma dalında göğeren
Şıralı acılarını
Ve kır yeniden durma
Şans yıldızının çırpı bacaklarını...
Birde sevda muhasebesini
En çok kimi özlersin? Anne'ni mi
Yoksa...
Herkesten önce uğurladığın baba'nı mı
Kimin yası diğerini bastırır
Yanarken güneşin kaldırımlarında
Çok zaman basılırsın yağmurun arsızına
Gidenlerin yangını sönsün diyerek
Açarsın yaşlanan bağrını
Ve sonra…
Zamansız, kimsesiz
Ömrünün bir köşe başında
Çakılmış gibi öylece
Kalakalırsın...
Ellerin ayakların küt olur
Zor gelir havalandırma zamanın
Sabah akşam, evden işe voltalarda
Şaşırtır aklını kırmızı bir balon
Uçasın gelir iskelenin yanında
Martılar gel diye çığlığı basar
Denizanaları hevesle ama habersiz
Teskere'ne gün sayar
Ve boğulan hıçkırıklarında
Yoluna serilip, beklerler
Sarılıp ağlamanı
Anlam uydurursun durmadan
Durdurulamaz bir hata payıyla
Ziyan olur hayatın atlas kumaşı
Kırık bohçasına saklarsın
Kanayan yanlarını...
Eskilerini devşir geçmişten
Şimal'le yola çıktığın gecede
Kurut asma dalında göğeren
Şıralı acılarını
Ve kır yeniden durma
Şans yıldızının çırpı bacaklarını...
3 Mart 2008 Pazartesi
DULİSTAN'DA SABAH
Günün ilk ışıkları en yakın köyden görevli olarak getirilen horozların “gün doğuyor, uyanın ahali” ötüşleriyle başlayacak burada. Gelip de yerleştiğinizde bir iki gün yataklarınızdaki emniyet kemerlerinizi bağlayarak yatmanızı tavsiye ediyorum. Zira alışmadığınız bu sessiz cennette ki erken öten horoz geçmişe dair kâbuslar görmenize sebep olabilir. (kesinlikle bu cümleyi böyle kurmak istemezdim, ama işin esprisel kısmında abartmamak için vazgeçtim asıl cümlemden.) Peki peki madem ısrar ettiniz asıl kurmak istediğim cümle şuydu : Zira alışmadığınız bu sessiz cennette ki kör vakitte sinirlerinizi geren gürültülü ve erkeksi ses geçmişe dair kabuslar görmenize sebep olabilir. (Mutlu musunuz şimdi)
Görevli horoz mevsimine göre ve yaz kış saat uygulamalarına hassasiyet göstererek tam da gün ağarırken ötecektir her sabah. İlk zamanlar sus yahu uykum var diye düşüneceksiniz mutlaka. Vaktiyle çalışan arkadaşlar başuçlarında saat arayıp bulamayabilirler. Canlı yayın olduğunu anladıklarında yüzlerindeki mutluluk ifadesini düşünebiliyor musunuz? Mutluluk bu değilse nedir diye düşüneceklerinden eminiz uydu kent yönetim kurulu olarak (yalannnn).
Çok sorun etmeyin sevgili kent sakinleri zira birkaç gün sonra tertemiz havayı ciğerlerinize çektikçe ister istemez horozu siz uyandırmanın bir yolunu bulacaksınız nasılsa. Horozu uyandıran ilk kent sakini çıktıktan sonra horozun sürgününe son verip mutlu ailesiyle yaşadığı köyüne geri gönderiyoruz biz de zaten.
Her sabah uyandığınız da, kapınızı açıp kendi taraçanızda hazırlayacağınız kahvaltı sofrasında misler gibi taptaze domateslerinizle ve taze sağılmış sütünüzle güne başlamak nasıl bir duygu dersiniz. Eminim güzeldir diye içinizden geçiriyorsunuz değil mi. Güzeldir güzelll… Ama yazık ki siz henüz kendiniz için aldığınız koyununuzu sağmadığınızdan o taptaze sütü bu sabah içemeyeceksiniz. Evet ama bu arada aç mı kalacaksınız. Kalmazsınız. İlk birkaç ay içinde “ne kaa çok şey ögreneceksınız bilır misınız? İsteyesız söyleyım ne kaa çok?”
Bırakın taze sütü düşünmeyi, yan komşunuz da sizden farklı bir halde değildi ilk geldiğinde. Hatta yönetim kurulundakiler bile. Her türlü araç gereci bir ihtiyaç listesi yapın siz bu ilk sabahınızda yerleşmeye bakın sadece. Konu komşu süt peynir getirir nasıl saklayacağınızı öğrenin bu ara bu da yeterli. Kalanı için daha çok zamanınız olacak. Vazgeçme hakkınız baki kalacak ama sözleşmede bulunduğu gibi. Ne zaman isterseniz o zaman gidin yeniden yeri dolmayacak kadar güzel o kalabalık kavga gürültü dolu şehrinize. Hiç kimse size kalın alışırsınız bile demeyecek. Zira buranında az da olsa kendine göre kuralları var. Örneğin, gidene kal denmez ve hayatta kalmayı eninde sonunda öğrenmek şarttır. Bunun için tüm komşular istenen her türlü yardımı gönüllüce yapacaklardır.
Evinize yerleştikten ve günlük işlerinizi bitirdikten sonra çıkın biraz dolaşın orman yürüyüşü yapacak olan gurupla birlikte. Aman yanınıza bir kap almayı unutmayın sakın. Dağ çileği çıkarsa karşınıza toplayabildiğiniz kadar toplayın minicik minicik beş kuruş para vermeden. Dönüşte yan komşunuz olan hanımdan yardım isteyin sizi nasıl reçel yapılacağını öğretecek kentin gurmesiyle tanıştırsın. Yürüyüşe çıkmanın ardından reçel yapmayı öğrenecek olduğunuz aklınıza gelmiş miydi? Ne kaa şanslısınız böyle? (tamam, bir daha Rumeli lehçesiyle espri yapmayacağım bu son olsun bu ikinci bölüm için) (ikinci bölüm için diye altını çizmem iyi oldu üçüncü bölümde heves edersem diye açık kapım kaldı)
Eminim eve gelir gelmez reçel yapmayı öğrenmeyi düşünmüyorsunuz. Saklayın şirin çileklerini uygun şartlarda komşuya da haber verin gurmeyle tanıştırsın sizi ertesi gün. Siz üzerinizi değişip sahile inin bana kalırsa biraz da. Bir iki kulaç atın serin sularda. Güneşlenmenin pek de meraklısı değilseniz tasalanmayın, zira zamanla nasılsa en güzel tonuyla buğday sonrada sütlü çikolata kıvamına gelecek teninizin rengi. İçindeki çocukla baş başa kalmayı istediğiniz müddetçe insanlar sizinle tanışacaklar ama ay kardeş mutlaka görüşelim diye dır dır istekli olmayacaklar söz veriyorum. Kimse kimsenin hayatına müdahale etmeyecek burada. Herkes birbirine azami saygı gösterecek. İkinci altın kural “yalandan samimiyet kurulmayacak, samimi olarak istemiyorum denmesi bir lütuf kabul edilecek ama komşularında kalpleri kırılmayacak”. Kimse kimsenin arkasından abuk sabuk dedikodular yapmayacak ve geçmişlerine dair tek kelime hatıra bu şehre taşınmayacak sevgili kent sakini.
Özetle yeni bir ilk günle, dulistan’da yeniden doğdunuz hayırlı uğurlu olsun. Ne büyük şans ki artık bilinçle birinci yaşınızı kutlayabileceksiniz.
Sahilden döndüğünüz de komşularınızla iyi ilişkileriniz varsa belki de çaya kahveye davet eder sizi ne dersiniz. Yahut kalan enerjinizle bir iki lokma yemek hazırlarsınız kendinize hala yorulmadıysanız akşam dokuz sularında biraz kitap okursunuz ya da o çok sevdiğiniz televizyonu açıp meraklısı olduğunuz diziyi seyredeyim derken onuncu dakikasında uyuyup kalakalırsınız. Emin olun yarın tüm bu yorgunluğunuzu yine o tertemiz bol oksijenli hava silip atacak hücrelerinizden.
Siz sadece kendinizi doğal bir hayatın kollarına bırakın. Şehrin her an yaşlanmanıza sebep olan günleri, burada her an gençleşmenize mecbur edecektir zaten sizi.
İyi uykular… Düşünüzde dağ çileklerinin arasında koşuşturan şirinleri görmeniz dualarımla…
Görevli horoz mevsimine göre ve yaz kış saat uygulamalarına hassasiyet göstererek tam da gün ağarırken ötecektir her sabah. İlk zamanlar sus yahu uykum var diye düşüneceksiniz mutlaka. Vaktiyle çalışan arkadaşlar başuçlarında saat arayıp bulamayabilirler. Canlı yayın olduğunu anladıklarında yüzlerindeki mutluluk ifadesini düşünebiliyor musunuz? Mutluluk bu değilse nedir diye düşüneceklerinden eminiz uydu kent yönetim kurulu olarak (yalannnn).
Çok sorun etmeyin sevgili kent sakinleri zira birkaç gün sonra tertemiz havayı ciğerlerinize çektikçe ister istemez horozu siz uyandırmanın bir yolunu bulacaksınız nasılsa. Horozu uyandıran ilk kent sakini çıktıktan sonra horozun sürgününe son verip mutlu ailesiyle yaşadığı köyüne geri gönderiyoruz biz de zaten.
Her sabah uyandığınız da, kapınızı açıp kendi taraçanızda hazırlayacağınız kahvaltı sofrasında misler gibi taptaze domateslerinizle ve taze sağılmış sütünüzle güne başlamak nasıl bir duygu dersiniz. Eminim güzeldir diye içinizden geçiriyorsunuz değil mi. Güzeldir güzelll… Ama yazık ki siz henüz kendiniz için aldığınız koyununuzu sağmadığınızdan o taptaze sütü bu sabah içemeyeceksiniz. Evet ama bu arada aç mı kalacaksınız. Kalmazsınız. İlk birkaç ay içinde “ne kaa çok şey ögreneceksınız bilır misınız? İsteyesız söyleyım ne kaa çok?”
Bırakın taze sütü düşünmeyi, yan komşunuz da sizden farklı bir halde değildi ilk geldiğinde. Hatta yönetim kurulundakiler bile. Her türlü araç gereci bir ihtiyaç listesi yapın siz bu ilk sabahınızda yerleşmeye bakın sadece. Konu komşu süt peynir getirir nasıl saklayacağınızı öğrenin bu ara bu da yeterli. Kalanı için daha çok zamanınız olacak. Vazgeçme hakkınız baki kalacak ama sözleşmede bulunduğu gibi. Ne zaman isterseniz o zaman gidin yeniden yeri dolmayacak kadar güzel o kalabalık kavga gürültü dolu şehrinize. Hiç kimse size kalın alışırsınız bile demeyecek. Zira buranında az da olsa kendine göre kuralları var. Örneğin, gidene kal denmez ve hayatta kalmayı eninde sonunda öğrenmek şarttır. Bunun için tüm komşular istenen her türlü yardımı gönüllüce yapacaklardır.
Evinize yerleştikten ve günlük işlerinizi bitirdikten sonra çıkın biraz dolaşın orman yürüyüşü yapacak olan gurupla birlikte. Aman yanınıza bir kap almayı unutmayın sakın. Dağ çileği çıkarsa karşınıza toplayabildiğiniz kadar toplayın minicik minicik beş kuruş para vermeden. Dönüşte yan komşunuz olan hanımdan yardım isteyin sizi nasıl reçel yapılacağını öğretecek kentin gurmesiyle tanıştırsın. Yürüyüşe çıkmanın ardından reçel yapmayı öğrenecek olduğunuz aklınıza gelmiş miydi? Ne kaa şanslısınız böyle? (tamam, bir daha Rumeli lehçesiyle espri yapmayacağım bu son olsun bu ikinci bölüm için) (ikinci bölüm için diye altını çizmem iyi oldu üçüncü bölümde heves edersem diye açık kapım kaldı)
Eminim eve gelir gelmez reçel yapmayı öğrenmeyi düşünmüyorsunuz. Saklayın şirin çileklerini uygun şartlarda komşuya da haber verin gurmeyle tanıştırsın sizi ertesi gün. Siz üzerinizi değişip sahile inin bana kalırsa biraz da. Bir iki kulaç atın serin sularda. Güneşlenmenin pek de meraklısı değilseniz tasalanmayın, zira zamanla nasılsa en güzel tonuyla buğday sonrada sütlü çikolata kıvamına gelecek teninizin rengi. İçindeki çocukla baş başa kalmayı istediğiniz müddetçe insanlar sizinle tanışacaklar ama ay kardeş mutlaka görüşelim diye dır dır istekli olmayacaklar söz veriyorum. Kimse kimsenin hayatına müdahale etmeyecek burada. Herkes birbirine azami saygı gösterecek. İkinci altın kural “yalandan samimiyet kurulmayacak, samimi olarak istemiyorum denmesi bir lütuf kabul edilecek ama komşularında kalpleri kırılmayacak”. Kimse kimsenin arkasından abuk sabuk dedikodular yapmayacak ve geçmişlerine dair tek kelime hatıra bu şehre taşınmayacak sevgili kent sakini.
Özetle yeni bir ilk günle, dulistan’da yeniden doğdunuz hayırlı uğurlu olsun. Ne büyük şans ki artık bilinçle birinci yaşınızı kutlayabileceksiniz.
Sahilden döndüğünüz de komşularınızla iyi ilişkileriniz varsa belki de çaya kahveye davet eder sizi ne dersiniz. Yahut kalan enerjinizle bir iki lokma yemek hazırlarsınız kendinize hala yorulmadıysanız akşam dokuz sularında biraz kitap okursunuz ya da o çok sevdiğiniz televizyonu açıp meraklısı olduğunuz diziyi seyredeyim derken onuncu dakikasında uyuyup kalakalırsınız. Emin olun yarın tüm bu yorgunluğunuzu yine o tertemiz bol oksijenli hava silip atacak hücrelerinizden.
Siz sadece kendinizi doğal bir hayatın kollarına bırakın. Şehrin her an yaşlanmanıza sebep olan günleri, burada her an gençleşmenize mecbur edecektir zaten sizi.
İyi uykular… Düşünüzde dağ çileklerinin arasında koşuşturan şirinleri görmeniz dualarımla…
DULİSTAN
Biliyorum tuhaf geldi bu memleket size. Ama parayla değil sırayla gidilen, vizeli en yakın memleket burası. Cidden çok uzak değil. Aynı evi paylaştığınız eşinizle artık yabancı dille konuşmaya başladığınızda, mecburen tayininiz çıkartılıyor yahut tayin istiyorsunuz bu ülkeye. Herkesin başının şişmesine göre, zamanları farklı farklı dönemlere denk gelse de bu tayin dönemi için ekseriyetle en fazla on yedi sene dayanılabildiğine dair bir izlenimim var. Bilmem “ne kaa doğridur”?
Ne uzun yazı yazılır şimdi aslına bakarsanız. Evlenirken söylenen “canım”lar “cicim”lerden girersiniz, “sen dünyanın en güzel kadınısın” şarkısını hatırlarsınız, arkasından bir dolu saçma sebep, yıllarca biriktirdiğiniz sıkıntılarınıza bahane olur. Kimi dostça (çok nadir görülen türü az birkaç örnekten başkasına rastlanmayan, çok zaman efsanevi bir durum olduğunu düşündüğüm rivayet ayrılıklara örnektir bunlar), çok zamanda varsa çocuklar yoksa mal mülkle ilgili hışımla yürünen aldım verdim ben seni yendim (doğrusu yerdim miydi hatırlamıyorum) ayak oyunlarıyla son bulur. O güzelim aşkların kat’iyyetle sonsuza kadar süreceğine yemin edilen ve evlilik bağıyla kenetlenen birliktelikleri. (Biliyorum en az evlilik kadar uzun cümleler oldu ama şunu bilin ki yukarıdaki üç ayrı cümle yazının ilk anında tek bir cümle idi. Ben her cümleye bir nokta koymalık durak bulup ayırdım hepsini. Kıymetimi bilesiniz.)
Nedenleri, niçinleri bizi çok da ilgilendirmiyor aslına bakarsanız. Madem ayrılma kararı alınmış, bizim bu noktadan sonra müdahalemiz çok da akıllıca olmaz. Lüzumu da olmaz aslına bakılırsa. Sana ne kardeşim deyiverir taraflar hafazanallah, yüzümüzün rengi değişir, huzurumuz kaçar.
Bizi ilgilendiren kısmı insanların nasıl olup da aynı coğrafya da büyüyüp, aynı lisanı konuşurken birbirlerine uzaydan gelen bir başka yaratık gibi yabancılaşmaları.
Yabancılık aynı evin içinde mesafeyi açıyor bir zaman sonra. Bir adım sonrasında dayanılmaz biçimde birlikte olunan saatler bile darlık vermeye başlıyor olsa gerek ki konuşmalar yapılırken bas bariton çıkıyor sesler. Aslında bunun bir gerekçesi gelen turistlere sağır muamelesi yapmamızla benzerlik gösteriyor mudur diye de düşünmüyor değilim. Her neyse kısık ya da yüksek sesle anlaşılamadığı aşikâr değil mi sonuçta. Eşlerden biri ortaya parlak bir fikir atıyor bu dakika da. Hiç duyulmamış derece de çözümcül bir fikir. “Anlaşamıyoruz madem ayrılalım”. Hep düşünüyorum. Birlikte hır gür yaşamaya alışmış insanlar, doğal ortamlarından koparıldıklarında nasıl bir hayat sürerler o saatten sonra. Acaba bir ağaca aşılama yapılabilir yeniden hayata mı kazandırılır ayrılanlar, yoksa ecnebi yazarın da kitabına isim yaptığı gibi (mealen) “madem gidiyorsun çöpü de çıkartır mısın” diye mi sorulur gidenlere. Yoksa Hoca Nasreddin gibi kırpılıp kırpılıp yıldız mı olur ayrılan eşler?
Bungalov tipi evlerin bulunduğu geniş bir araziye yayılmış bir uydu kent projesi geldi aklıma konuyla ilgili.
Dulistan…
Evet. Ayrılmayı tercih eden içindeki yaramaz çocukla baş başa kalmak isteyenler için bir tane. Ayrılmayı tercih edip içindeki bağırıp çağırmaya meraklı huysuz ihtiyarla baş başa kalmak isteyenler içinde başka bir tane asla komşu olmayan iki uydu kent. Birbirleriyle geçinebilen dostlar tercihlerini yapıp ayrılır ayrılmaz bu uydu kentlere yerleşseler sınırlı görüş saatleri olsa dostlarıyla, kavga etmelerine imkân olmayacak şekilde uzaklaştırılsalar birbirlerinden mutlu ve verimli bir hayat sürdürebilirler miydi acaba? Denemek lazım tabi. Pilot bir uygulamayı hosteslerle yapalım diyeceğim ama belki de şık düşmez bu espri burada.
Bu proje için ege kıyılarında boş bir arazi bulunsa diye düşündüm. Malum turistik bir bölge. Aklınıza kötü espriler getirmeyin hemen, maksat kurulu düzeni bozulmuş olan insanları yeniden topluma kazandırmak. Örneğin, resim öğretmeni olan güler yüzlü bir öğretmen arkadaş meraklılarına fırça nasıl tutulur diye ders verse haftanın belli günlerinde. Enstrüman çalan biri nota öğretse. Akşamları sahile inip kimseyi rahatsız etmeden en bet sesleriyle insanlar doya doya fasıl yapsa.
Sağlıklı beslenseler burada yaşayan insanlar. Bahçelerinde domates biber yetiştirseler. Yakın köylerdeki teyzelerden bazlama pişirmeyi öğrenseler. Evcil bir koyun büyütseler bahçelerinde, kuzulasa koyun bahar da. Süt sağmayı öğrenseler, peynir yapabilseler. Yürüseler mesela yeniden çöreklenip kalmasalar televizyonun başında. Yüzünü görmedikleri yabancılarla internette tanışmayı maharet saymasalar ve hakiki bir hayat yaşamaya başlasalar mesela. Koyun kırkmayı öğrenip kışın iğ tutmayı ve iplik yapmayı başarsalar yaptıkları ipliklerle kazaklar örseler.
Yaza kadar ahşap boyasalar, takılar yapsalar… Yaz gelince de bir yolunu bulup turistin karşısına ürünlerini çıkartıp modern bir kalkınma politikası oluştursalar diye düşünüyorum kendimce.
Oluru yok gibi geliyor değil mi. Olmaz olan nedir peki? Çok değil daha evlenirken siz değil miydiniz, biz asla ayrılmayacağız aşkım diye yeminler edenler. Bakın ayrıldınız işte. Bu olabildiğine göre, bu kadar basit bir hayata alışmak neden bu kadar zor olsun ki.
Okuyan birçok insan adres almak isteyecektir belki de. Onlar sormadan ben vereyim hemen. Egenin Marmara bölgesi yakınlarında ki meşhur Ütopyayı geçer geçmez sağ kol üzerinde (diye düşünüyorum…)
Ne uzun yazı yazılır şimdi aslına bakarsanız. Evlenirken söylenen “canım”lar “cicim”lerden girersiniz, “sen dünyanın en güzel kadınısın” şarkısını hatırlarsınız, arkasından bir dolu saçma sebep, yıllarca biriktirdiğiniz sıkıntılarınıza bahane olur. Kimi dostça (çok nadir görülen türü az birkaç örnekten başkasına rastlanmayan, çok zaman efsanevi bir durum olduğunu düşündüğüm rivayet ayrılıklara örnektir bunlar), çok zamanda varsa çocuklar yoksa mal mülkle ilgili hışımla yürünen aldım verdim ben seni yendim (doğrusu yerdim miydi hatırlamıyorum) ayak oyunlarıyla son bulur. O güzelim aşkların kat’iyyetle sonsuza kadar süreceğine yemin edilen ve evlilik bağıyla kenetlenen birliktelikleri. (Biliyorum en az evlilik kadar uzun cümleler oldu ama şunu bilin ki yukarıdaki üç ayrı cümle yazının ilk anında tek bir cümle idi. Ben her cümleye bir nokta koymalık durak bulup ayırdım hepsini. Kıymetimi bilesiniz.)
Nedenleri, niçinleri bizi çok da ilgilendirmiyor aslına bakarsanız. Madem ayrılma kararı alınmış, bizim bu noktadan sonra müdahalemiz çok da akıllıca olmaz. Lüzumu da olmaz aslına bakılırsa. Sana ne kardeşim deyiverir taraflar hafazanallah, yüzümüzün rengi değişir, huzurumuz kaçar.
Bizi ilgilendiren kısmı insanların nasıl olup da aynı coğrafya da büyüyüp, aynı lisanı konuşurken birbirlerine uzaydan gelen bir başka yaratık gibi yabancılaşmaları.
Yabancılık aynı evin içinde mesafeyi açıyor bir zaman sonra. Bir adım sonrasında dayanılmaz biçimde birlikte olunan saatler bile darlık vermeye başlıyor olsa gerek ki konuşmalar yapılırken bas bariton çıkıyor sesler. Aslında bunun bir gerekçesi gelen turistlere sağır muamelesi yapmamızla benzerlik gösteriyor mudur diye de düşünmüyor değilim. Her neyse kısık ya da yüksek sesle anlaşılamadığı aşikâr değil mi sonuçta. Eşlerden biri ortaya parlak bir fikir atıyor bu dakika da. Hiç duyulmamış derece de çözümcül bir fikir. “Anlaşamıyoruz madem ayrılalım”. Hep düşünüyorum. Birlikte hır gür yaşamaya alışmış insanlar, doğal ortamlarından koparıldıklarında nasıl bir hayat sürerler o saatten sonra. Acaba bir ağaca aşılama yapılabilir yeniden hayata mı kazandırılır ayrılanlar, yoksa ecnebi yazarın da kitabına isim yaptığı gibi (mealen) “madem gidiyorsun çöpü de çıkartır mısın” diye mi sorulur gidenlere. Yoksa Hoca Nasreddin gibi kırpılıp kırpılıp yıldız mı olur ayrılan eşler?
Bungalov tipi evlerin bulunduğu geniş bir araziye yayılmış bir uydu kent projesi geldi aklıma konuyla ilgili.
Dulistan…
Evet. Ayrılmayı tercih eden içindeki yaramaz çocukla baş başa kalmak isteyenler için bir tane. Ayrılmayı tercih edip içindeki bağırıp çağırmaya meraklı huysuz ihtiyarla baş başa kalmak isteyenler içinde başka bir tane asla komşu olmayan iki uydu kent. Birbirleriyle geçinebilen dostlar tercihlerini yapıp ayrılır ayrılmaz bu uydu kentlere yerleşseler sınırlı görüş saatleri olsa dostlarıyla, kavga etmelerine imkân olmayacak şekilde uzaklaştırılsalar birbirlerinden mutlu ve verimli bir hayat sürdürebilirler miydi acaba? Denemek lazım tabi. Pilot bir uygulamayı hosteslerle yapalım diyeceğim ama belki de şık düşmez bu espri burada.
Bu proje için ege kıyılarında boş bir arazi bulunsa diye düşündüm. Malum turistik bir bölge. Aklınıza kötü espriler getirmeyin hemen, maksat kurulu düzeni bozulmuş olan insanları yeniden topluma kazandırmak. Örneğin, resim öğretmeni olan güler yüzlü bir öğretmen arkadaş meraklılarına fırça nasıl tutulur diye ders verse haftanın belli günlerinde. Enstrüman çalan biri nota öğretse. Akşamları sahile inip kimseyi rahatsız etmeden en bet sesleriyle insanlar doya doya fasıl yapsa.
Sağlıklı beslenseler burada yaşayan insanlar. Bahçelerinde domates biber yetiştirseler. Yakın köylerdeki teyzelerden bazlama pişirmeyi öğrenseler. Evcil bir koyun büyütseler bahçelerinde, kuzulasa koyun bahar da. Süt sağmayı öğrenseler, peynir yapabilseler. Yürüseler mesela yeniden çöreklenip kalmasalar televizyonun başında. Yüzünü görmedikleri yabancılarla internette tanışmayı maharet saymasalar ve hakiki bir hayat yaşamaya başlasalar mesela. Koyun kırkmayı öğrenip kışın iğ tutmayı ve iplik yapmayı başarsalar yaptıkları ipliklerle kazaklar örseler.
Yaza kadar ahşap boyasalar, takılar yapsalar… Yaz gelince de bir yolunu bulup turistin karşısına ürünlerini çıkartıp modern bir kalkınma politikası oluştursalar diye düşünüyorum kendimce.
Oluru yok gibi geliyor değil mi. Olmaz olan nedir peki? Çok değil daha evlenirken siz değil miydiniz, biz asla ayrılmayacağız aşkım diye yeminler edenler. Bakın ayrıldınız işte. Bu olabildiğine göre, bu kadar basit bir hayata alışmak neden bu kadar zor olsun ki.
Okuyan birçok insan adres almak isteyecektir belki de. Onlar sormadan ben vereyim hemen. Egenin Marmara bölgesi yakınlarında ki meşhur Ütopyayı geçer geçmez sağ kol üzerinde (diye düşünüyorum…)
YAZICI
“Yazıl gönül yazıl” diye seslendi müellif yalnızlığına. Orta yerinden bir çatırtıyla bir kalem batışı açıldı gönlü. Bir telaş, pür telaş…
Neresinden başlayacağını şaşmış, kalem tutan ele güç yetirmeye, laf yetiştirmeye düşmüş başının belası yetmez gibi. Hem yaşa, hem anla, hem anlat, hem yazıl… “Yorma beni sahip, bir defa da sen yaz ben de ne gördünse bana ne verdin ne yaşattınsa…” deyiverdi içinden.
Şaşırdı kalemi tutan el. “Olmadı ki ama” dedi, “bunca zamandır ben hiç yazmadım ki, sen söyledin ben yalnız söylediklerini yazdım. Sadece kalemi tuttum, hâlâ tutabilen parmaklarımın arasında”.
“Oh ne ala dedi” gönlü, “hiç mi bir şey öğrenmedin bunca zamandır. Ödev verdim gelen bahara methiyeler düz bugün, ayak uçlarımıza kadar getireceği mutlulukları düşünüp yaz bu gün”.
“Yazamam ki” dedi kalem tutan el. “Sen söyleyeceksin, sen bekleyeceksin, sen kuracaksın hayalini ki bahar senin istediklerini getirsin ayaklarımızın dibine. Ümit sende, dua sende, arzu, mutluluk, sevinç sende sadece. Geçen gün, sen değil miydin yapma bunu böyle, başına iş gelecek diyen. Gelmedi mi peşi sıra başıma onca iş. Sensiz kılım kıpırdamaz artık. Söyle ki yazayım. Bırakma şimdi beni”.
“Aklına sor o zaman, o sana yardım eder” dedi gönül. “Peki dedi müellif gidip danıştı aklına nasıl yazayım diye.
“Yazmak yetenek işidir, gönül işidir, hem yazacağın konu olmalı hem yazmaya isteğin. Ama yeteneği olmayan kimseler ne yazarlarsa yazsınlar okunduklarında bir lezzet bırakmazlar. Önce karar vermelisin, ne tür bir yazı yazacağına. Bir öykü mü olacak bu yazdığın, bir makale, fıkra, deneme… Karar vermelisin bir defa buna. Arkasından okunmaya değecek bir mevzu bulmalısın. Okuyan bir şeyler öğrenmeli mi yoksa okuduğunda eğlenmeli mi? Karar vermek çok önemli. Yazdıkların…” diye sürdürürken akıl sözlerini kaçtı kalem tutan el aklından.
Sürüp giden konuşmadan korkup, gerisin geriye geldi gönlüne, “kurtar beni” dedi, “yorgunu yokuşa sürdü aklım yine”.
“Oooo, iyi alışmışsın sen tembelliğe. Doğru söylüyor ne söylüyorsa. Hemen pes ettin yine hayırdır” dedi gönlü. Koca kalem, küçücük çocuk gibi bir aklı bir gönlü gidip gelmekten acze düştü yeniden. Küstü sonra kendi kendine.
“Madem yardım etmiyorsunuz bana, vazgeçtim. Tek başıma da yazarım ben” deyip sıyırdı bedenini ruhundan sanki. Temiz bir kâğıt koydu önüne. Kesik uçlu dolma kalemine, silahına mermi doldurur gibi çekti mürekkebi. Çekip çıkardığı ruhunu tanımadığı bir isme giydirdi, Boyacı Yaşar oldu durduk yerde. Sonra sayfanın başından bir “Bismi Allah” lafzıyla başladı söze. Kısacık zamanda bir boyacı yaşar dünyaya geldi. Özlemleri, hayata karışmış. Döküldü mısralar birer ikişer. Ayıkladı benzerlikleri arkasından. Bittiğinde geçip karşısına kendi sesini boyacı yaşara yükleyip okudu hayatını son bir defa daha. Bir şarkı duyuldu yalnız odasında sanki. İki damla gözyaşı süzüldü yanaklarından. Bir defa daha okudu sonra yeniden bir defa daha. Tamam diyene kadar sürdürdü okumalarını. Sevdi boyacı yaşar’ı ve bir isim verdi mısraların başına. Ağırına gitse de bir isim vermek. Olduğu haliyle kalsın istedi ama olmazdı. Lüzumsuz buldu bir isim vermeyi bu sebeple “işgüzarlık benimkisi” deyiverdi. Daha da büyüdü şiiri gözünde.
Beğenince, öptü dolma kalemini ve usulca koydu muhafazasının içerisine.
“Gördün mü bak, isteyince yazabiliyor muşsun demek” dedi gönlü.
Gülümsedi kalemini yerine koyan elin sahibi. “Ah be gönlüm, sen ve doğruyu gösteren aklım olmasa çıkar mıydı bunlar kalemimin ucundan. Sizden azade tek kelam ettim mi ben. Ne kadar yürü derseniz deyin. Sizden ayrı gayrı yürür mü ömrüm. Kalemi elime verende, sizi bana lütfeden de aynı memba. Lütfû bol olanın adını kelamın başına, boşuna mı koydum sanıyorsun. Ne yek ben, ne sen, ne aklım… Her zerremizle onun emrinde onun iznine bağlıyız…”
Gönlü güldü adamın. Gönlü gülünce yüzü güldü. Gülümseyiş ömrüne sirayet etti bu dakikadan sonra.
Neresinden başlayacağını şaşmış, kalem tutan ele güç yetirmeye, laf yetiştirmeye düşmüş başının belası yetmez gibi. Hem yaşa, hem anla, hem anlat, hem yazıl… “Yorma beni sahip, bir defa da sen yaz ben de ne gördünse bana ne verdin ne yaşattınsa…” deyiverdi içinden.
Şaşırdı kalemi tutan el. “Olmadı ki ama” dedi, “bunca zamandır ben hiç yazmadım ki, sen söyledin ben yalnız söylediklerini yazdım. Sadece kalemi tuttum, hâlâ tutabilen parmaklarımın arasında”.
“Oh ne ala dedi” gönlü, “hiç mi bir şey öğrenmedin bunca zamandır. Ödev verdim gelen bahara methiyeler düz bugün, ayak uçlarımıza kadar getireceği mutlulukları düşünüp yaz bu gün”.
“Yazamam ki” dedi kalem tutan el. “Sen söyleyeceksin, sen bekleyeceksin, sen kuracaksın hayalini ki bahar senin istediklerini getirsin ayaklarımızın dibine. Ümit sende, dua sende, arzu, mutluluk, sevinç sende sadece. Geçen gün, sen değil miydin yapma bunu böyle, başına iş gelecek diyen. Gelmedi mi peşi sıra başıma onca iş. Sensiz kılım kıpırdamaz artık. Söyle ki yazayım. Bırakma şimdi beni”.
“Aklına sor o zaman, o sana yardım eder” dedi gönül. “Peki dedi müellif gidip danıştı aklına nasıl yazayım diye.
“Yazmak yetenek işidir, gönül işidir, hem yazacağın konu olmalı hem yazmaya isteğin. Ama yeteneği olmayan kimseler ne yazarlarsa yazsınlar okunduklarında bir lezzet bırakmazlar. Önce karar vermelisin, ne tür bir yazı yazacağına. Bir öykü mü olacak bu yazdığın, bir makale, fıkra, deneme… Karar vermelisin bir defa buna. Arkasından okunmaya değecek bir mevzu bulmalısın. Okuyan bir şeyler öğrenmeli mi yoksa okuduğunda eğlenmeli mi? Karar vermek çok önemli. Yazdıkların…” diye sürdürürken akıl sözlerini kaçtı kalem tutan el aklından.
Sürüp giden konuşmadan korkup, gerisin geriye geldi gönlüne, “kurtar beni” dedi, “yorgunu yokuşa sürdü aklım yine”.
“Oooo, iyi alışmışsın sen tembelliğe. Doğru söylüyor ne söylüyorsa. Hemen pes ettin yine hayırdır” dedi gönlü. Koca kalem, küçücük çocuk gibi bir aklı bir gönlü gidip gelmekten acze düştü yeniden. Küstü sonra kendi kendine.
“Madem yardım etmiyorsunuz bana, vazgeçtim. Tek başıma da yazarım ben” deyip sıyırdı bedenini ruhundan sanki. Temiz bir kâğıt koydu önüne. Kesik uçlu dolma kalemine, silahına mermi doldurur gibi çekti mürekkebi. Çekip çıkardığı ruhunu tanımadığı bir isme giydirdi, Boyacı Yaşar oldu durduk yerde. Sonra sayfanın başından bir “Bismi Allah” lafzıyla başladı söze. Kısacık zamanda bir boyacı yaşar dünyaya geldi. Özlemleri, hayata karışmış. Döküldü mısralar birer ikişer. Ayıkladı benzerlikleri arkasından. Bittiğinde geçip karşısına kendi sesini boyacı yaşara yükleyip okudu hayatını son bir defa daha. Bir şarkı duyuldu yalnız odasında sanki. İki damla gözyaşı süzüldü yanaklarından. Bir defa daha okudu sonra yeniden bir defa daha. Tamam diyene kadar sürdürdü okumalarını. Sevdi boyacı yaşar’ı ve bir isim verdi mısraların başına. Ağırına gitse de bir isim vermek. Olduğu haliyle kalsın istedi ama olmazdı. Lüzumsuz buldu bir isim vermeyi bu sebeple “işgüzarlık benimkisi” deyiverdi. Daha da büyüdü şiiri gözünde.
Beğenince, öptü dolma kalemini ve usulca koydu muhafazasının içerisine.
“Gördün mü bak, isteyince yazabiliyor muşsun demek” dedi gönlü.
Gülümsedi kalemini yerine koyan elin sahibi. “Ah be gönlüm, sen ve doğruyu gösteren aklım olmasa çıkar mıydı bunlar kalemimin ucundan. Sizden azade tek kelam ettim mi ben. Ne kadar yürü derseniz deyin. Sizden ayrı gayrı yürür mü ömrüm. Kalemi elime verende, sizi bana lütfeden de aynı memba. Lütfû bol olanın adını kelamın başına, boşuna mı koydum sanıyorsun. Ne yek ben, ne sen, ne aklım… Her zerremizle onun emrinde onun iznine bağlıyız…”
Gönlü güldü adamın. Gönlü gülünce yüzü güldü. Gülümseyiş ömrüne sirayet etti bu dakikadan sonra.
YARIM KALAN ŞİİRLER
“Bence”ler birikiyor içimde. “Bencillik” olmasın diye sus diyorum kendime, sence diye bir şey yok. Her kes kendince yaşıyor ve elinde hasbelkader kalemde varsa sencileyin yazıyor ucundan kıyısından. “Bence” bitmeyen şiirler okuyorum, yazıyorum. Benden bir şeyler bulmak için ya da bu delilik halime bir çare olsun diye birkaç satırın derdindeyim.
Delikli süzgeçler koyuyorlar önüme. Başlıyorlar elemeye. Gülüyorum. Gülüyorum çünkü nasıl bir süzgeç olur adam olanın zihninden geçenleri elemeye.
“Bak bu isyan. Ayıkla gitsin. Yaramaz bize. Burada da biraz mutluluğu varmış geçim sıkıntısı az gelmiş, bunun yerine biraz hastalık verelim. Hımm şu da adelet duygusu mudur nedir, hemen temizleyelim. Çıkartalım bu adamın aklından bunları. İyisi mi bir kalem verelim şunun eline. Biraz da gaz, iyi yazıyorsun der nasılsa bir iki kişi. Bırak sonra bunu piyasaya, uğraşsın dursun anlatacağım diye doğru bildiklerini insanlara.”
Birileri bizimle ilgili böyle şeyler düşünüyor mu gerçekten. Aklını oynatmak işten bile değil eğer öyleyse. Düşünsene. Yıllarca yaşamışsın dünyayı ve doğrular bulmuşsun öğretilenlerin üzerine eklemişsin, biri bir gün karşına dikilmiş bunu bulacağını biliyorduk zaten diyor. Ne kötü bir son olur yahu.
Yazarken en çok didaktik olmaktan korktum. Bilimsel verilerden kendi bilme ve fark etme sürecime giden bir yolum vardı. Söylenene hemen inanmamak üstüne gidip test edip onaylamak istedim her zaman. Bu yüzden budur şudur cümleleri kurmayı hiç sevmedim. Engel olamadığım zamanlarım olsa da.
Şimdi çok sevdiğim onca insanın arasında sevgisini bir tarafa bırakabilip yazdıklarımı değerlendirebilen gönül dostlarım yaz demeseler bugün bırakırım yazmayı. Nedenini bilmiyorum ama yaz diyorlar. Tadım yok aslında. Yazasım kaçıyor usul usul. Bahar geliyor. Ama kış doluyor içime inadına. Kalabalıklar yalnızlığıma engel olamıyor. Yazmak akıl işi değil diyorum kendime. Susmak işime gelmiyor. Susmak birikmektir oysa. Birikip taşmaktansa usul usul içimi boşaltmak artçı sarsıntılarla büyük depreme engel olmak gibi geliyor.
Az rastlanır cinsten, pek nadir bulunan dostlarım var benim. Tertemiz pırıl pırıl insanlar. Gönüllerinde bahar bahçelerini anında büyütebilen insanlar. Cinsiyetlerinden azade “İnsan” olabilen insanlar. Hani canını teslim etsen kıyamayıp paçanızdan tutarak cennete sürüyecek evsafta. Hatalarımı bilen, kendi hataları olduğunu görebilen ama bunlarla uğraşmaktansa olduğu haliyle sevip, düzeltebilesin diye yanında aslanlar gibi yer alabilen insanlar. Kendi tanrılarına sahip çıkıp sevip sayan, kendi siyasi felsefeleri ve hayat felsefeleri olan adamlar.
Birbirimizi düzeltmeye kalkmadığımız, doğrunun tek olmadığının farkında olan insanlar. Öyle de saygılılar ki topallayan gönlüme ve görmeyen kör gözlerime. İnsanın zenginliği cüzdanının kalınlığıyla ilgili değil dedirten insanlar.
Birine sevdiğimi söylemem ne kadar kolaydır bilen bilir. Ve her sevdiğimi Yaratan’dan ötürü aşkla sevmeyi başarabildiğim insanlar. Peki ya Dost. Dostluğum iyidir benim. Hiç unutmam. Kimseyi unutmam. Aradan kaç yıl geçerse geçsin bulup hal hatır sorabilirim ama hesap sormam asla. Bu yüzden bir adam Dostum olabiliyorsa emin olun imbikten geçe geçe o payeyi almıştır.
Sevgilim olan sevgime, aşkım olan aşkıma layık olandır. Ama dostum olan, benim olan her şeyin benden sonraki mirasçılarındandır.
Delikli süzgeçler koyuyorlar önüme. Başlıyorlar elemeye. Gülüyorum. Gülüyorum çünkü nasıl bir süzgeç olur adam olanın zihninden geçenleri elemeye.
“Bak bu isyan. Ayıkla gitsin. Yaramaz bize. Burada da biraz mutluluğu varmış geçim sıkıntısı az gelmiş, bunun yerine biraz hastalık verelim. Hımm şu da adelet duygusu mudur nedir, hemen temizleyelim. Çıkartalım bu adamın aklından bunları. İyisi mi bir kalem verelim şunun eline. Biraz da gaz, iyi yazıyorsun der nasılsa bir iki kişi. Bırak sonra bunu piyasaya, uğraşsın dursun anlatacağım diye doğru bildiklerini insanlara.”
Birileri bizimle ilgili böyle şeyler düşünüyor mu gerçekten. Aklını oynatmak işten bile değil eğer öyleyse. Düşünsene. Yıllarca yaşamışsın dünyayı ve doğrular bulmuşsun öğretilenlerin üzerine eklemişsin, biri bir gün karşına dikilmiş bunu bulacağını biliyorduk zaten diyor. Ne kötü bir son olur yahu.
Yazarken en çok didaktik olmaktan korktum. Bilimsel verilerden kendi bilme ve fark etme sürecime giden bir yolum vardı. Söylenene hemen inanmamak üstüne gidip test edip onaylamak istedim her zaman. Bu yüzden budur şudur cümleleri kurmayı hiç sevmedim. Engel olamadığım zamanlarım olsa da.
Şimdi çok sevdiğim onca insanın arasında sevgisini bir tarafa bırakabilip yazdıklarımı değerlendirebilen gönül dostlarım yaz demeseler bugün bırakırım yazmayı. Nedenini bilmiyorum ama yaz diyorlar. Tadım yok aslında. Yazasım kaçıyor usul usul. Bahar geliyor. Ama kış doluyor içime inadına. Kalabalıklar yalnızlığıma engel olamıyor. Yazmak akıl işi değil diyorum kendime. Susmak işime gelmiyor. Susmak birikmektir oysa. Birikip taşmaktansa usul usul içimi boşaltmak artçı sarsıntılarla büyük depreme engel olmak gibi geliyor.
Az rastlanır cinsten, pek nadir bulunan dostlarım var benim. Tertemiz pırıl pırıl insanlar. Gönüllerinde bahar bahçelerini anında büyütebilen insanlar. Cinsiyetlerinden azade “İnsan” olabilen insanlar. Hani canını teslim etsen kıyamayıp paçanızdan tutarak cennete sürüyecek evsafta. Hatalarımı bilen, kendi hataları olduğunu görebilen ama bunlarla uğraşmaktansa olduğu haliyle sevip, düzeltebilesin diye yanında aslanlar gibi yer alabilen insanlar. Kendi tanrılarına sahip çıkıp sevip sayan, kendi siyasi felsefeleri ve hayat felsefeleri olan adamlar.
Birbirimizi düzeltmeye kalkmadığımız, doğrunun tek olmadığının farkında olan insanlar. Öyle de saygılılar ki topallayan gönlüme ve görmeyen kör gözlerime. İnsanın zenginliği cüzdanının kalınlığıyla ilgili değil dedirten insanlar.
Birine sevdiğimi söylemem ne kadar kolaydır bilen bilir. Ve her sevdiğimi Yaratan’dan ötürü aşkla sevmeyi başarabildiğim insanlar. Peki ya Dost. Dostluğum iyidir benim. Hiç unutmam. Kimseyi unutmam. Aradan kaç yıl geçerse geçsin bulup hal hatır sorabilirim ama hesap sormam asla. Bu yüzden bir adam Dostum olabiliyorsa emin olun imbikten geçe geçe o payeyi almıştır.
Sevgilim olan sevgime, aşkım olan aşkıma layık olandır. Ama dostum olan, benim olan her şeyin benden sonraki mirasçılarındandır.
1 Mart 2008 Cumartesi
ANLA
Saçı sakalı uzayan pir’in
Yolu kesilmez
Karınca bile yürüse
Bakmak yürek ister derin gözlerine
Okur diye kalbinden
iyi kötü geçirdiklerini
Ve tüm akıllar yoksundur
Aşkın alfabesini bilmedikçe
Sınıf atlatmazlar adama
Ellerindeki yanıklara inat
Bu sebepten
Her selam vermesinde ehl-i
Gönlüne koyar sağ elini
Sahici bir ay ışığı vardır diyen
Aklı evvel çoktur da
Esastan hükmü bozulan
Bir maşuk bulunmaz
Öyle ulu orta
Ulu Cami’nin avlusunda
Takiyye anlatılan bu aşk masalları
A canım…
Yalancıyı sevmem deme
Seversin uydurunca sevdiğini
Hele bir de kılıfı hazır olmasa
Eline bırakacağı ayrılığın
Alıp kaçasın gelir ya dağa bayıra
Üşürsün tek başına kalakalınca
Bir basamak mı yüksektir
Binincisi mi…
Kaçıncısına kısmetse terk edilişin
O basamak uçurumdur sana
Ne kadar uzak olsa da
Yarılır yer bağrında
Kanar aldatılışına
Bir zaman yalnız uyursun
Hatta unutursun
Kuşlar konar uzayan saçına
Bahar öper dudaklarından
Filiz verir yine gülüşlerin
Giden gittiğiyle kalır
Hiç bir şey olmaz sana
Terk edilse de insan
Yaşamak güzeldir
ANLASANA…
Yolu kesilmez
Karınca bile yürüse
Bakmak yürek ister derin gözlerine
Okur diye kalbinden
iyi kötü geçirdiklerini
Ve tüm akıllar yoksundur
Aşkın alfabesini bilmedikçe
Sınıf atlatmazlar adama
Ellerindeki yanıklara inat
Bu sebepten
Her selam vermesinde ehl-i
Gönlüne koyar sağ elini
Sahici bir ay ışığı vardır diyen
Aklı evvel çoktur da
Esastan hükmü bozulan
Bir maşuk bulunmaz
Öyle ulu orta
Ulu Cami’nin avlusunda
Takiyye anlatılan bu aşk masalları
A canım…
Yalancıyı sevmem deme
Seversin uydurunca sevdiğini
Hele bir de kılıfı hazır olmasa
Eline bırakacağı ayrılığın
Alıp kaçasın gelir ya dağa bayıra
Üşürsün tek başına kalakalınca
Bir basamak mı yüksektir
Binincisi mi…
Kaçıncısına kısmetse terk edilişin
O basamak uçurumdur sana
Ne kadar uzak olsa da
Yarılır yer bağrında
Kanar aldatılışına
Bir zaman yalnız uyursun
Hatta unutursun
Kuşlar konar uzayan saçına
Bahar öper dudaklarından
Filiz verir yine gülüşlerin
Giden gittiğiyle kalır
Hiç bir şey olmaz sana
Terk edilse de insan
Yaşamak güzeldir
ANLASANA…
SALKIM SAÇAK BAHAR
Salkım saçak bir bahar kapıda
Etekler uçuşacak yine
Ve tüm güzel omuzlar fora
Bayram yerine dönecek yine dünya
Gözler gönüllerle şenlenecek
Bir dolu sevda filizlenecek
Aşk sanılacak
Yanılacak aşka âşıklar
Batan güneşin kızıllığında
Salkım saçak olacak hanımelleri
Saracak kokulu bir bahar
Konya’nın sokaklarını
Bir koşuşturmanın
Adı olacak yaşamak
İntihara meyli olanlar
Kışa saklayacaklar heveslerini
Ziyarete duracaklar bir defa daha
Üçlerin sakinlerini sahiplenen
Kocaman servileri
Salkım saçak kız çocukları
Tırmanacaklar kiraz dallarına
Kırılmasın kolları diye duaya duracak
Parlayan güneş ışıldayan yapraklarda
Ve gevrek dallarında
Kızaracak meyvelerin yüzleri
Güzel kızların söylediği türkülerin
Takıldığı kulaklarda
Küpe çiçekleri süsleyecek
Yaşlı kadınların pervazlarını
Misafir bekleyecekler pencerelerinde
Ellerinde iğne oyalarının nasırları
Sabahtan sinen börek kokuları
Kışlıkların arasına saklanacak
Ölümlü korkuları…
Salkım saçak bir hayatı bırakacak
Adı bahar konulan o kaçak…
Etekler uçuşacak yine
Ve tüm güzel omuzlar fora
Bayram yerine dönecek yine dünya
Gözler gönüllerle şenlenecek
Bir dolu sevda filizlenecek
Aşk sanılacak
Yanılacak aşka âşıklar
Batan güneşin kızıllığında
Salkım saçak olacak hanımelleri
Saracak kokulu bir bahar
Konya’nın sokaklarını
Bir koşuşturmanın
Adı olacak yaşamak
İntihara meyli olanlar
Kışa saklayacaklar heveslerini
Ziyarete duracaklar bir defa daha
Üçlerin sakinlerini sahiplenen
Kocaman servileri
Salkım saçak kız çocukları
Tırmanacaklar kiraz dallarına
Kırılmasın kolları diye duaya duracak
Parlayan güneş ışıldayan yapraklarda
Ve gevrek dallarında
Kızaracak meyvelerin yüzleri
Güzel kızların söylediği türkülerin
Takıldığı kulaklarda
Küpe çiçekleri süsleyecek
Yaşlı kadınların pervazlarını
Misafir bekleyecekler pencerelerinde
Ellerinde iğne oyalarının nasırları
Sabahtan sinen börek kokuları
Kışlıkların arasına saklanacak
Ölümlü korkuları…
Salkım saçak bir hayatı bırakacak
Adı bahar konulan o kaçak…
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
