MÜMTAZ ABİ

Büyüdükçe büyüdü ismi
buna mukabil cüssesi
neredeyse kaybolacaktı
her sokağa çıktığında
binalara yapışıp yürürdü
silikti bakışları
“O mısraların sahibi sen misin”
diye soracaklar gibi gelir
kasketini gözlerine kadar
indirir yürürdü…

mümtaz abi…
ismi büyürken çok küçüldü
ezdi kendini evinin dışında
delik bir çorap gibi
başka yerlerde
ezik, mahcup, utangaç
kuytu köşelerinde
yumduğu gözlerinin ardında
salınan mısralarını görürdü…

susardı mümtaz abi
suskunluğun kıyılarında
usluca yaşardı
kimseye belli etmeden…

dağlık coğrafyaların orta yerinde
kurduğu denizlerin hayallerini
kalemine dolardı
hiç evlenmediği ilk karısına
aşk şiirleri yazdığında
severdi yaşamayı mümtaz abi

en çok güvercinleri özlerdi
bir de mavi muhabbet kuşu
ve akasyanın serçelerini
gönlüne eş ettiği

yaşardı mümtaz abi
ahşap evin şehre uzak gıcırtısında
ve dizemelerine sokulmuş
hayalet dolu hayatının
hakiki şiirlerinde
aldığı tüm solukların hesabını
korkmadan verirdi…

mümtaz abi…
doymadığı bir sevginin
gönlüyle gören kör şairiydi…